Afscheid van ouders
Column: Cindy Schrikkema-Stofberg
Gepubliceerd: 3 februari 2023
Ik ben nu op een leeftijd gekomen dat het steeds vaker gaat gebeuren dat je afscheid gaat nemen van de ouders van je vrienden en kennissen. We worden allemaal al wat ouder en de leeftijd waarop het leven eindigt komt dan bij de ouders steeds dichterbij.
Zo hadden we vandaag afscheid van de vader van een vriend van ons. Ik kende de beste man zelf niet maar wij zijn gegaan voor onze vrienden. Als steun en toeverlaat juist omdat ik weet hoe het voelt als je vrienden er voor je zijn op zo’n moment.
Dit was inmiddels de 3e crematie binnen een maand tijd van ouders van vrienden. Gelukkig een ander crematorium want de vorige keer voelde ik mij een beetje opgelaten dat ik een week later op exact dezelfde plek zat met een kopje koffie en exact hetzelfde keuze gebakje.
Mijn eigen vader is deze week 19 jaar geleden aan darmkanker overleden. Ik was 30 en hij was 56, uiteraard veel te jong toen hij overleed. Ongeveer 3 jaar lang met chemo therapie en experimentele methodes heeft hij doorgemaakt maar het mocht niet baten. Ondanks dat je weet dat hij komt te overlijden was het moment dat het dan ook daadwerkelijk gebeurd heel surreëel.
Mijn hele leven lang heb ik voor mijn gevoel moeten vechten voor een stukje gevoel van erkenning van mijn vader. Als kind van gescheiden ouders krijg je kennelijk toch een tik van de molen mee op gebied van liefde, onzekerheden en of je wel goed genoeg bent. Mijn dwangmatige drang om altijd de beste te zijn is iets wat ik hiervan heb mee gekregen. Niet dat ik perse beter wil zijn dan een ander maar ik wil gewoon de beste zijn. Als je namelijk de beste bent dan kunnen ze (mijn vader) niet om je heen. Dan heb je recht op een schouderklop en dan horen ze van je te houden. Helaas zo werkt het niet daar ben ik nu ik bijna 50 ben wel achter.
Mijn vader heeft in zijn hele leven zo lang als ik mij kan herinneren nog nooit vertelt dat hij trots op mij is of dat hij van mij houdt. Achteraf zie ik hoe verschrikkelijk veel behoefte ik aan die woorden heb gehad en wat het met mij heeft gedaan en hoe het mij heeft gevormd dat ik dit nooit te horen heb gekregen.
Toen mijn vader gecremeerd werd heb ik mij nog nooit zo alleen en eenzaam met mijn gezin gevoelt. Wij voelden ons zo niet bij die familie horen en buitengesloten, tot het punt dat wij goede vrienden van ons het crematorium binnen zagen komen. Ik heb zo gehuild van verdriet, pijn maar ook blijdschap dat zij speciaal voor ons kwamen. Dat zij er waren om ons te steunen. Ondanks dat je eigenlijk geen tijd hebt om elkaar te spreken maar alleen al het feit dat er mensen speciaal voor jou zijn gekomen deed zo veel goed.
Mijn vader zal nooit meer zeggen of hij trots op mij is. Ik wil nog steeds in alles de beste zijn of in elk geval de beste versie van mijzelf. Ziekenhuis bezoek of begrafenis het is nooit leuk, niemand gaat voor zijn plezier maar ik zal er altijd voor mijn vrienden zijn als steun omdat ik nog zo goed weet hoeveel dat 19 jaar geleden voor mij betekent heeft.
Cindy
Deel
