Als kinderen uitvliegen
Column: Cindy Schrikkema-Stofberg
Gepubliceerd: 6 januari 2023
Het is mijn eigen schuld. Ik heb het zelf gedaan dat mijn oudste twee kinderen zo ver weg zijn gaan wonen. Rotterdam out of all places! En toch begrijp ik het volkomen.
Tijdens de pubertijd was het al duidelijk dat mijn dochter nog niet dood begraven wilde worden in Heerhugowaard of Alkmaar. Niets te beleven en niets te doen. Zo waren er nog wel eens “Fris” feestjes voor 14-16 jarigen maar vanaf 16 jaar was je gedoemd je vertier op straat te zoeken en guess what? Dat mocht dan ook weer niet, want “hangjongeren” waren niet gewenst.
Wij hebben altijd tegen de kinderen gezegd dat het niet uitmaakt wat je gaat studeren, als je maar een studie kiest die je leuk vindt, want dan is de kans dat je hem afrondt het grootste. De meeste mensen met een Hbo-opleiding doen uiteindelijk toch compleet iets anders qua werk, dan waarvoor ze geleerd hebben. Daarnaast hebben wij altijd gestimuleerd dat ze internationaal moesten gaan denken. Nederland is niet meer jouw “playground” maar de hele wereld, dus denk groots. Dat hebben wij geweten, want zodra de oudste twee hun examen gehaald hadden, vertrokken zij naar Den Haag voor een internationale studie.
Ze besloten samen een huis in Den Haag te gaan huren, want dat kwam uiteindelijk op net zo veel geld als 2 studentenkamers bij elkaar. Wat een spannende en leuke tijd was dit. Het verzamelen van huisraad, tweedehands spullen, nieuwe spullen, oproepjes op social media en wat een ongelooflijk lieve mensen bestaan er dan op deze wereld.
Daar gingen ze, met zijn tweetjes… wat werd het leeg en stil in huis.
De oudste twee waren de twee kinderen die het meeste troep maakten, het meeste lawaai en altijd vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis namen. Zodra een van hen uit school was dan vond je een spoor van aanwezigheid in jassen, schoenen, schooltassen en je hoefde enkel de bass van de muziek te volgen om te zien waar hij of zij gebleven was. Beiden dansten in een wedstrijd team van streetdance en hiphop, dus je kunt wel raden wat voor een muziek er gedraaid werd en de bass ging altijd voluit.
Beneden hoorde ik dan alleen maar “boem boem boem boem” en de kopjes in de kast hoorde je rammelen.
Dus 2 kinderen als eerste tegelijk de deur uit, de herrieschoppers, de troepmakers en degene met de meeste aanhang. Leeg werd het en stil. De jongste is een gamer en heeft vrienden over de hele wereld online, die komt thuis, drinkt gezellig wat met je, gaat naar zijn kamer en zie je weer rond etenstijd. Super lief, maakt alleen troep in zijn eigen kamer en heeft een koptelefoon op.
Het heeft mij zeker een half jaar gekost om te wennen aan die stilte in huis en nu? Als die oudste twee, die inmiddels beiden naar Rotterdam zijn verhuisd, een dagje “thuis” komen is het huis binnen 5 seconden ontploft.
Je vindt weer een heel spoor van jassen, schoenen, tassen en het lawaai schreeuwt je om de oren. Ik hou er van, ik hou nog meer van mijn kinderen en ik mis ze ook heel erg, maar ik kan ook wel genieten van de stilte als ze weer naar hun eigen huis zijn.
Cindy