Carpe Diem!
Column: John van der Rhee
Gepubliceerd: 31 maart 2023
Terwijl na de verkiezingsoverwinning van BBB de lokale, regionale en landelijke media vol staan met de politieke situatie in Den Haag, de provinciale hoofdsteden en om heel andere redenen uiteraard ook die in Alkmaar, heb ik in de afgelopen week vooral stil gestaan bij hoe relatief sommige zaken zijn.
Tot ieders verbijstering bleek begin deze week dat iemand die ik heb leren kennen via mijn werk, uit het leven is gestapt. De redenen ken ik niet, de context ook niet, maar ik ben nog steeds diep onder de indruk van dit vreselijke nieuws. Je vraagt jezelf altijd af, ongeacht hoe dichtbij je wel of niet bij iemand stond, of je iets had kunnen doen, of iets méér had kunnen doen. Althans, dat is mijn instinctieve reactie. Het antwoord is eigenlijk nooit te geven, ook niet voor de direct nabestaanden. En dat maakt het des te moeilijker, emotioneler en ingewikkelder om mee om te gaan. Ik worstel er in ieder geval nog steeds mee.
Een andere reden om bij de relativiteit van het leven stil te staan is dat er helaas meerdere Alkmaarders in het politieke domein zijn die de afgelopen periode, en sommigen nog steeds, met plotseling ziekenhuisbezoek voor zichzelf of een naaste werden geconfronteerd. Hoe dat ingrijpt op het leven, laat telkens weer diepe indrukken achter, in ieder geval bij mij persoonlijk. Gelukkig is het ondanks alle verhalen over de Alkmaarse politiek, gewoon wel nog steeds normaal dat je in dit soort heftige persoonlijke omstandigheden elkaar dan even belt of opzoekt om een hart onder de riem te steken.
Tot slot, en om deze Flessenpost niet al te somber af te sluiten, hebben wij in deze week dat de eerste Kaasmarkt weer plaatsvindt, mijn jongste dochter wakker gezongen voor haar verjaardag (een heerlijke familietraditie, die wij als gezin stug zo lang mogelijk volhouden).
Zij is 18 geworden. ACHT-TIEN! Ik verschoonde gisteren nog haar luiers…! Alle drie mijn dochters zijn nu dus volwassen. Een mijlpaal die mooi en bijzonder is, maar die ook doet inzien dat -hoe jong ik in mijn eigen hoofd ook nog ben- de tijd toch onverbiddelijk zijn werk doet. Of zoals Peter Koelewijn al zong; “je wordt ouder, papa!”
Die tijd, zo leer ik deze afgelopen periode maar weer eens, moet je niet nodeloos vullen met zelf somberen of de negativiteit van anderen, hoe bizar wendingen in een mensenleven ook kunnen en zullen zijn. Neem ter hand wat je zelf kunt beïnvloeden, voor zover dat lukt, en zorg ervoor dat je als de tijd is vervlogen, een mooie combinatie van goede, mooie en fijne herinneringen hebt en achterlaat aan de belangrijke mensen in het leven. En dat ondanks de dagelijkse beslommeringen, waaronder in mijn geval ook het roepen van de waan van de dag van de Alkmaarse politiek.
Daarom vieren we vrijdag natuurlijk die 18e verjaardag, ga ik zaterdag eindelijk weer eens de stad in met een oude vriend, en komt de vriendengroep zondag bij elkaar om -op onze geheel eigen wijze- onze veel te jong overleden vriend Jeroen te eren. Het motto? Dat kunt u inmiddels wel raden!
John van der Rhee