Dakpan
Door Cees Swart
Gepubliceerd: 4 maart 2022
Franklin Storm
Iemand met die naam moet waarschijnlijk ook een zwaar weekend hebben gehad. Wij hebben het in ieder geval zwaar gehad met Storm Franklin volgens het alfabet aan de beurt, de 6de op rij en hopelijk de laatste. Ik woon op twee en een halve kilometer van de zee en dan stormt Aeolus’ ademtocht ongehinderd op m’n huis af. Als in het binnenland westenwind waait, dan stormt het bij mij. In die vergelijking wil dat zeggen dat, als het in het land stormt, dat er bij mij een wind staat met orkaankracht. Waarbij de schapen over mijn tuin vliegen.
Een dag later.
Tuinhuis. Nu heb ik het afgelopen jaar een tuinhuis geplaatst. Als ik die volgens de instructies van het bouwpakket had geplaatst, dan had ik hem verdeeld over 6 tuinen bij de buren terug kunnen vinden. Bewust van wat wind kan doen en de plek waar ik woon, had ik hem al met extra hoekverbindingen in elkaar geknutseld. Waarbij ik het meegeleverde, schamele setje spijkers heb vervangen door dikke schroeven. Tuinhuis heeft de storm, zij het enigszins uit het lood gedrukt, overleefd. Mijn bakstenen huis ook. Toen ik de volgende dag op inspectie ging, de meeste woede van Aeolus was er uit geblazen, zag ik een los getrilde dakpan. Aan de voorkant op het bovenste deel van het dak. Net onder de schoorsteen. Potentieel lek op een hoogte van meer dan 8 meter. En ik heb grote vreze voor grote hoogtes.
Help!
Mijn laddertje reikt tot maar 6 meter. Een rondje langs vrienden gemaakt voor een langere ladder. Noppes! Wijze raad van een vriend, ‘Bel je verzekering’. ‘Voor één dakpan? Vette rekening voor een klusje van niets.’ Zei ik verontwaardigd. ‘Ja, maar daar ben je toch voor verzekerd!’
Nu ben ik best wel handig en kan veel zelf doen zonder daar een expert voor nodig te hebben. Maar ja, die hoogte…. Na niet lang nadenken won gezond verstand het van, vooruitzicht met trillende benen op een nokvorst met neiging tot springen.
Oké, maar eens bellen.
Verzekering.
Kreeg ik eerst 31 keuze menu’s te verwerken. Na de derde poging om die in de juiste volgorde af te hebben gewerkt, werd ik uiteindelijk in de wacht gezet met boodschap; ‘Door drukte van de vele meldingen kan het zijn dat u even moet wachten tot u geholpen wordt. U kunt ook online uw schade melden.’ De wachttijd zou wel op kunnen lopen tot een half uur. Nu ben ik de laatste jaren gelukkig wel iets van mijn manische ongeduld verloren. Echter om langer dan 5 minuten aan een telefoon te hangen met een muzak muziekje (waar geen rechten op zitten) dat niet mijn smaak is en waar géén keuze over gemaakt kan worden, gaat mij te ver. Ongeduld werd weer getriggerd en ik hing op.
Online verder.
Inloggen. Lukte niet. Na 64 keer en 3x resetten wachtwoord wel. Lees ik dat ik een eigenrisico heb van €200,-. Dat komt er op neer dat ik dus zelf voor de kosten ga opdraaien. Storm reparateurs kunnen in deze tijden rekenen wat ze willen dus die 200 pop ben ik kwijt. Spontaan werd mijn gevoel voor hoogtevrees al iets minder.
Bellen.
Vond m’n broer Sieme voor de volgende dag bereidt mij te helpen. Kon ik nog een nachtje dromen over een scenario. Vond een oplossing met eigen ladder. En Iets met touw om middel, standje bergbeklimmer.
Volgende dag.
‘Sieme !! Jij bent vlieger, dus geen last van hoogte vrees. Zou jij…’ ‘Nee Cees, ik hou de ladder vast en het touwtje strak.’
‘Sieme, ook niet voor een appel gebakje?’ ‘Nee Cees, ook niet voor een appel gebakje.’ ‘Je mist wat hoor…’ ‘een paar euro dan?’. Zelfde antwoord. Hmm… Grrr.
Klimmen.
Had bedacht de ladder op de studio te plaatsen, dat scheelt al ruim 2 meter. Zo kon ik aan de achter kant van het huis op het dak komen. Dik touw over het dak en om mijn middel, gewapend met kitpistool in rugtas, bibbertreetje voor bibbertreetje omhoog. Zuchtend, trillend, het maar zien als een nieuwe uitdaging en Mantra; ‘niet naar benden kijken’. in mijn hoofd, kwam ik bij de nok. Er over heen.
’Sieme! nu iets vieren dat touw’. ‘Oké Cees en wat als ik per ongeluk teveel ga vieren? ‘ ‘Kun je naar appelgebak fluiten Sieme’.
Pan recht gelegd, kit eronder, terug naar de nok.
Dak dicht.
Sieme, zet jij fff Peter Koelewijn op. Zelfde gedachtes zitten kennelijk in de genen. Hij zong het al. Touw om de schoorsteen en langzaam zakken. Sodeju waar staat die ladder. ‘Je bent er Cees, zet je been maar over de rand’. Voet hing in de lucht. ‘Iets meer zakken’. In dit soort situaties moet je echt op familie kunnen vertrouwen. ‘Oké nog meer zakken met dat been.’ Voelde Iets,… Raak,…Trede, …Zucht,….. Een been,…Tweede been…Houvast!!! Ik heb nog nooit eerder een touw zo bewust en met zo veel overtuiging door mijn handen laten gaan.
Weer beneden. Terug van Nepalese bergexpeditie.
En bedankt Sieme. Xxx
Groetjes, Cornelus Waai.
Cees Swart