De Vrolijke Verwarring
Column: Kraantje
Gepubliceerd: 2 augustus 2024
Als je deze zomer niet zit te wachten op het zoveelste seizoen van B&B Vol Liefde, de Slimste Mens of de Oranjezomer, dan blijft er niets anders over dan sport kijken. De Olympische Spelen hebben dit jaar zelfs een nieuwe variant: de ‘Olympische Verwarring’, waar de grenzen tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid net zo vaag zijn als de instructies die je bij een IKEA-kast krijgt. De recente bokswedstrijd tussen Angela Carini en Imane Khalif biedt ons een bijzonder heftig toneelstuk waarin verwarring, chaos en een vleugje ironie samensmelten tot een moderne sport tragikomedie.
Laten we eerlijk zijn: de wereld van sport was al ingewikkeld genoeg met z’n dopingschandalen, maffia-achtige voetbalclubs en bonden, en tenniswedstrijden die langer duren dan een gemiddelde werkweek. Maar nu hebben we iets nieuws: mannen in vrouwensport, zelfs op Olympisch niveau. En als je dacht dat sport eenvoudig was, denk dan nog maar eens goed na.
In de rode hoek: Angela Carini, een stoere Italiaanse bokser die haar tegenstanders knock-out slaat alsof ze vliegen mept. In de blauwe hoek: Imane Khalif, die verrassend veel spieren heeft voor iemand die officieel in de damescategorie vecht. Het is net alsof je een banaan met een ananas vergelijkt – allebei fruit, maar toch anders.
Stel je voor: je traint jarenlang, eet je groenten, slaat geen enkele gymsessie over, en dan sta je ineens tegenover iemand die vroeger de kast van de school was. Je kunt je bijna voorstellen hoe Angela Carini, die normaal gesproken haar tegenstanders verslindt als spaghetti, moet hebben opgekeken toen ze de spierballen van Imane Khalif zag. Het was als een scène uit een slechte komedie, waarin de punchlines hard aankwamen – letterlijk.
Begrijp me niet verkeerd, iedereen verdient een plek in de sport, en diversiteit is helemaal prima. Maar als we het hebben over mannen in vrouwensport, lijkt het alsof we proberen een vierkante pin in een rond gat te duwen. We hebben hormoontherapieën en medische interventies, maar je kunt een olifant niet echt verbergen onder een muizenpakje.
De biologische voordelen van mannen zijn net zo duidelijk als de make-up van een clown. Meer spiermassa, grotere longcapaciteit en een verhoogd niveau van hemoglobine – het is een testosteron-tsunami die zich niet zomaar laat wegspoelen.
Dus wat doen we nu? Moeten we een nieuwe categorie introduceren? ‘Mannen die vroeger mannen waren, maar nu vrouwen zijn, maar toch nog steeds net iets te mannelijk.’ Of misschien een nieuwe olympische discipline: ‘Politiek Correct Worstelen’, waar iedereen wint, een medaille krijgt en niemand zich gekwetst voelt?
Het is hoog tijd voor een beetje gezond verstand. Laten we de sportwereld niet in een circus veranderen waar de clowns de show stelen. Het is tijd om de regels te herzien, met een flinke dosis realiteitszin. We willen eerlijke competitie, geen chaos op de boksring.
De discussie over mannen in vrouwensport is bijna complexer dan het ontleden van de menselijke genetische code en het begrijpen van de interacties tussen duizenden genen en miljarden basenparen. Maar één ding is zeker: we moeten een manier vinden om iedereen een eerlijke kans te geven zonder dat de boel in het honderd loopt, of iemand letterlijk haar neus stoot. Misschien is het tijd voor een nieuwe commissie, bestaande uit atleten, wetenschappers en desnoods een paar stand-up comedians, om deze kwestie met de nodige scherpte en humor aan te pakken.
Tot die tijd, laten we genieten van de show – want sport is tenslotte vermaak. En met zoveel verwarring en chaos, is het soms moeilijk te zeggen wie er nou echt wint, de sport of het gezonde verstand. Misschien is dat wel het enige waar we zeker van kunnen zijn.
Kraantje
Deel
