Express yourself
Column: Kim Klaver
Gepubliceerd: 20 september 2024
Ik dacht dat als de kinderen groot waren, het dan tijd voor mij zou zijn. Maar niets lijkt minder waar. Ik trek me alles nog steeds aan, wat heet, misschien nog wel meer dan vroeger toen ik nog zwaar overbelast door het leven ging dankzij het op dat moment uitzichtloos lijkende zorgen en werken.
Tegenwoordig probeer ik mezelf nog steeds in stukjes te delen. Bij kind 1 probeer ik zo goed mogelijk contact te houden en hem dicht bij me te houden terwijl ik weet dat hij zijn eigen leven leeft samen met zijn liefde. Dus dat is wikken en (af)wegen, niet te veel en niet te weinig en dat gaat me lang niet altijd als vanzelfsprekend af.
Bij kind 2 is het andersom. Waar bemoei ik me weer mee, denk ik soms. Maar tegelijkertijd woont ze nog thuis en regel ik nog veel, van de was tot overleg over het avondeten. Zoeken naar de gulden middenweg, ook hier niet te veel en niet te weinig. Maar hoe dan? Je zit op elkaars lip, ik ben moeder, huisgenoot en alles wat ertussen zit.
Soms snak ik er dan ook naar om wat minder zichtbaar te zijn. Met het ouder worden van je kinderen (en jezelf) worden je eigen mindere kanten zoveel duidelijker. Ze kijken dwars door je heen omdat ze je zo goed kennen en met alleen een “Daarom” kom je er niet meer. Ik realiseer me echter goed dat deze reflex vooral iets zegt over mijn karakter: “zelf doen” waren mijn eerste woordjes en “laat me” zit in me gebakken. Maar ik realiseer me ook dat het juist goed is om je echt te laten zien, ook en vooral aan je kinderen. En dat ik daar nu ook veel meer de tijd voor heb. De moed, die moet soms nog een beetje komen.
De moed om te laten zien dat je het ook niet altijd op orde hebt, dat de rekeningen zich soms opstapelen en dat dat stress geeft. Dat het je als single working mom soms een beetje teveel wordt, want ja, alle materiële en emotionele lasten zijn altijd voor eigen rekening. Of dat je misschien wel een leuke nieuwe liefde wilt en dat dat heus niet meer in ’t geniep hoeft te gaan. Dus als je dan een keer ’s avonds in je bed ligt te appen hoef je bij het kraken van een traptrede echt niet je telefoon onder je dekbed te gooien en te doen alsof je bijna in slaap valt. Daar moet ik dan zelf eigenlijk ook wel weer keihard om lachen overigens, om dat sullige gedrag van mij. Want nogmaals, ze kijken dwars door je heen. “Lig je lekker te appen, mam?”
En zo wankelen we door het leven, ieder op zijn eigen manier en ieder met zijn eigen onzekerheden en eigenaardigheden. Daarin verschillen we allemaal niet zoveel van elkaar. En dat is wat ik zo mooi vind: de gemene delers die ons binden. De grapjes, de knipogen, de glimlachjes van herkenning. En die ontstaan alleen als je jezelf durft te laten zien.
Express yourself:-)
Kim Klaver