Filipijnen 2023
Column: Fernando Jonker
Gepubliceerd: 10 februari 2023
Een vakantie plannen is iets wat niet aan mij besteed is. Tickets boeken, hotels, appartementen, enz. is niet mijn ding. En tuurlijk, als ik mij er toe zet, zal ik ook echt wel wat kunnen organiseren. Maar gemak dient de mens en ik heb mijn vriendin Max als ideale reisplanner, reisleidster. Max heeft onze vakantie tot in de puntjes gepland. Nadat we een nacht in Manila zijn geweest, sloten wij ons aan bij een ‘Tao experience’. Met een boot en 20 verschillende mensen uit verschillende landen van eiland naar eiland. Zwemmen, snorkelen, eten, lezen… Het mooie van zo’n groep is dat bij de eerste meeting iedereen een beetje gereserveerd is. Iedereen kijkt een beetje de kat uit de boom. En onbewust ga je toch een verhaal bedenken achter de personen die aanwezig zijn…
Zelf ben ik iemand die snel in een groep past. Ik tast wel af, maar ben snel over de streep en voel mij al gauw ergens thuis. De boot waar we mee varen wordt bestuurd door een groepje Filipijnse mannen. Ze noemen zich de “lost boys”. Vanaf minuut 1 voelden wij ons meteen thuis. De jongens hebben allemaal een taak op de boot. We hebben een chef, we hebben de reisleider papa papaya. We hebben de kano boys, de machine Guy en niet te vergeten de kapitein.
Gedurende zo’n trip raak je met de aanwezige personen in gesprek. En beetje bij beetje begin je iedereen een klein beetje te kennen. In dit geval moet ik zeggen dat na 5 dagen we een behoorlijke hechte groep zijn geworden. We hebben mooie gesprekken gevoerd, kaartspelletjes gespeeld, en gedronken en gelachen! Het klinkt misschien gek, maar het deed mij denken aan de film The Beach met Leonardo di Caprio. Waarin wij een soort van community werden. Ik kan met woorden niet beschrijven wat voor ervaring dit is geweest…
Ik denk dat de lost boys dit ook gevoeld hebben. Toen de expeditie voorbij was hebben we nog met z’n allen afgesproken in El Nido om nog een keer samen te zijn. Alsof we eigenlijk niet wilden dat hier een eind aan kwam… Als dank heb ik toen een speech geschreven en voorgedragen:
“I would like to express my sincere gratitude to you, the Lost Boys. You are a group of modest, hardworking men, who have given us an unforgettable trip. I am particularly impressed by your dedication and professionalism. You have done everything to make us feel comfortable and safe, and you have provided us with a unique experience.
I would also like to specially thank the chef for the wonderful food. Every day the food was diverse, fresh and delicious. Your kitchen was a highlight of the trip. You have made this trip unforgettable for me and I am extremely grateful for everything you have done. Thank you very much, Lost Boys.”
Eten verbindt echt!
Maar aan alles komt een eind… Ik denk terug aan een super mooie tijd! Ik ben iedereen dankbaar voor deze onwijze mooie ervaring… En ik ben mijn vriendin Max dankbaar voor deze onvergetelijke reis….
Terug in Nederland was het eerst een weekje bijkomen. Voelde alsof ik elke dag met een kater aan het werk was. En in mijn hoofd kwam niet alles goed binnen. Een jetlag noemen ze dat volgens mij. Nu een week later barst ik van de energie en nieuwe ideeën. Ik denk dat het voor iedereen goed is om even uit je eigen wereld te stappen… Zodat je weer opgeladen en fris je leven kan voortzetten…
Fernando Jonker