Gebroken, maar niet verslagen
Column: Cindy Schrikkema-Stofberg
Gepubliceerd: 21 oktober 2022
Het leven gaat niet over rozen is zo’n mooie, gevleugelde uitspraak, maar die is bij iedereen van tijd tot tijd wel van toepassing. Zo heb ik bijna 10 jaar geleden mijn been gebroken met grote gevolgen. Onze pup van 50 kilo was zo enthousiast en sprong in de lucht, hij belandde met zijn volle gewicht achter op mijn standbeen, ik voelde en hoorde letterlijk “knak”. Ik zakte van de pijn direct in elkaar en daar lag ik dan, in het gras en opstaan lukte niet meer.
Normaal ga ik nooit zonder mobiele telefoon naar buiten, behalve natuurlijk net die ene dag. Daar lig je dan. In het gras, jammerend van de pijn met een overenthousiaste Rottweiler pup die denkt dat je een leuk spelletje aan het spelen bent. Dit was de eerste keer dat ik onze normaal zo heerlijk rustige wijk vervloekte. Niemand die voorbij komt, niemand te zien.
Uitgerekend net die ene persoon uit de wijk die wij echt niet kunnen uitstaan komt met zijn valse herdershond aangelopen. Zijn hond heeft mijn hond al een keer gebeten en dit maakte de situatie er nu niet prettiger op. Ik bleef die man maar zeggen dat hij NIET bij mij moest komen maar mijn man moest gaan halen. Hij liep met lood in zijn schoenen naar ons huis.
Mijn man komt naar mij toe gerend en tilt mij op. Als een echte held heeft hij mij naar huis gedragen. Met de voetjes omhoog zagen we de enkel gewoon 10x dikker worden. De pijn werd niet minder dus toch de huisartsenpost maar gebeld.
Zoals verwacht doorgestuurd naar het ziekenhuis voor foto’s en ja hoor een breuk in de enkel. 10 dagen lang gips waar je niet op mag lopen, pootje omhoog en met krukken hinkelend naar het toilet. Een drama voor iemand die zo slecht stil kan zitten en eigenlijk altijd in beweging en aan het werk is.
Na een week werd ik benauwd en ademhalen deed pijn. Toen ik steeds slechter kon ademhalen heeft mijn vriendin met klem gezegd dat ik echt de huisarts moest bellen. De huisarts heeft gelukkig adequaat gehandeld, ik kon direct komen en ik moest meteen door voor bloedonderzoek. Nog binnen het uur belde zij op dat ik naar de hart en long EHBO moest, zij al op de hoogte waren van mijn komst en ik niet zelf mocht rijden. Nog steeds niet bewust van de ernst dacht ik zelf aan een longontsteking, hop antibiotica er in en weer naar huis.
Goed georganiseerde afdeling, foto’s, bloed, ECG en CT scan achter elkaar. Mijn moeder woont om de hoek van het ziekenhuis en kwam naar mij toe. Na een uur wachten kwam de arts ons slecht nieuws brengen. Longembolieën, maar ook de Ruiterembolie. Mijn moeder trok groen weg en mijn man dacht “Oh shit, het heeft een naam, dan is het niet goed”. De rechterlong volledig afgesloten en de linker had nog 1 piep klein gaatje waar het bloed doorheen kan.
Enkele uren later naar het ziekenhuis dan was er geen redden meer aan geweest. Ik heb engelen op mijn schouders gehad en mijn tijd was nog niet gekomen. De meeste mensen overleven een Ruiterembolie niet en ik? Ik was gebroken, maar niet verslagen. Ik leef!
Cindy