Geen huis, maar een thuis
Column: Saskia de Fouw
Gepubliceerd: 25 juni 2021
Vroeger als jong volwassenen droomde ik van m’n eigen huis. Je herkent het vast wel, je eigen plek waar je alles kunt inrichten naar eigen smaak. Ik zei ook altijd: ‘Ik wil later een huis waar mensen voorbij lopen en dan denken, goh daar zou ik nou wel eens een kop koffie willen drinken’.
In 1999 was het zover. Het voor ons nog onbekende plekje in Alkmaar achter het station, had onze aandacht getrokken. De liefelijke rijtjes met huizen en straten met bloemennamen, u raadt het al, ons eerste koophuis was in de Bergerhof. De boterbloemstraat, hoe romantisch wil je het hebben.
Als je niet bekend bent met deze huizen en je ziet alleen de buitenkant, kun je niet vermoeden wat voor verassing je wacht achter de voordeur. Ik kan u oprecht zeggen: wij waren direct verliefd. De trappetjes, de oude deuren en dan het zicht in het trappenhuis als je boven stond. De kers op de taart was het souterrain, waar wij een heerlijke eetkamer van hadden gemaakt. Het gebrek aan een raam werd goedgemaakt door een schilderijtje van het strand, dus wij hadden daar zicht op zee. Het souterrain was dan ook al gauw de lievelingsplek van familie en vrienden tijdens feestjes en partijtjes. Kortom dit was ons droomhuis.
Wat we toen nog niet wisten, was dat het buitenshuis ook bijzonder gezellig bleek te zijn. Er was altijd wat te beleven, spontaan boerenkool eten met allerhande ingrediënten, het was immers zomaar ontstaan op de parkeerplaats. Een borrel links of rechts tot in de kleine (hele kleine) uurtjes. Het gemêleerde gezelschap in de wijk ontmoette elkaar ook jaarlijks bij een fanatiek volleybal toernooi. Tussen de straten op de grasvelden stonden we (zeker ik) te ploeteren om de straat te laten winnen. Het zal u inmiddels niet verbazen dat ik na twee toernooien besloot onze ploeg te voorzien van mentale support en versnaperingen.
Na de geboorte van onze dochter werd de ‘Boterbloem’ wat te klein. En eerlijk? Het deed best een beetje pijn om de dozen in te pakken. We konden het zo geliefde huis ook niet verbouwen, want welk leuk stukje in dit huis offer je op? We zijn verhuisd naar de Gerard Doustraat en daar was het ook fijn toeven.
En toch de Bergerhof… Tja, alleen wie er echt gewoond heeft weet wel wat ik bedoel.
Saskia de Fouw