Heb je een probleem of wil je een probleem…
Column: Fernando Jonker
Gepubliceerd: 11 maart 2022
De meeste die mij kennen weten dat ik geadopteerd ben uit Colombia. Samen met mijn broer op 5-jarige leeftijd. Mijn broer was toen zeven. Toen der tijd werden kinderen die geadopteerd werden uit Colombia een fiets beloofd door het adoptiegezin. Zo ook werd ons een fiets beloofd. Eenmaal in Nederland riepen wij toen wij thuis kwamen “bicyclettes, bicyclettes “! Een fiets voor een kind in Colombia is zo’n beetje te vergelijken met een grote prijs in een loterij… In het begin vonden wij alles prachtig. Maakte allemaal niet echt uit. Al was het een zakje met knikkers, we vonden het fantastisch. Naarmate wij ouder werden raakten wij ook wel een beetje verwend. Of in ieder geval het werd minder bijzonder en meer vanzelfsprekend ofzo. En zo konden wij ook weleens zeuren, geen zin om naar school te gaan, geen zin om te fietsen en later ook wel eens geen zin om te werken. Denk dat iedereen weleens zeurt dat ‘ie geen zin heeft om naar zijn werk te gaan…
Afgelopen week begaf bij Fernando’s de vaatwasser het. Na vier jaar trouwe dienst deed hij het opeens niet meer. Dit gebeurde gelukkig op een zondagavond toen alles er al beetje doorheen was gegaan. We zouden maandag een monteur bellen zodat hij het woensdag of donderdag weer zou doen. Woensdag op werk aangekomen kwamen we erachter dat we dat dus compleet waren vergeten en er dus zo snel mogelijk een monteur moest komen. Deze kwam gelukkig. De beste man die hem ging maken had erg zijn best gedaan, maar er miste een onderdeel wat besteld moest worden. Hij zou direct in de ochtend kijken of hij op voorraad was en dan bestellen, zodat het vrijdag in huis zou zijn en dan ook de vaatwasser gerepareerd zou worden. Zo gezegd, zo gedaan. Vroeg in de ochtend werd ik gebeld en het onderdeel was op voorraad. Mijn eerst reactie was yes! Vrijdag doet de vaatwasser het weer. Maar daarna dacht ik shit, dat betekent dat we vandaag zonder vaatwasser moeten doen. Volle bak zonder vaatwasser is een ramp dacht ik. Die dag zou mijn oudste dochter Dana helpen in de afwas. Dat is balen pap, maar dan was ik toch met de hand af was haar reactie. Wat een schat. Ze zag het probleem niet maar een simpele oplossing.
Toen ik op het werk kwam was Rutger mijn, sous chef, al aanwezig. Ik zag aan Rutger dat hij wat terneergeslagen was. Rutger is normaal gesproken altijd vrolijk en als hij binnen komt neemt hij eerst een bak koffie, dan kleedt hij zich om en dan gaat hij hard aan het werk. Hij stopt pas wanneer de avond voorbij is. Echt een topper! Ik vroeg aan hem wat er was. Zijn reactie was ja die stomme vaatwasser, baal ik van. Wat moeten we nou? Ik zei dat mijn dochter met de hand kwam afwassen en dat het wel goed kwam. Hij bleef een beetje terneergeslagen. Op dat moment zei ik weet je, hoe moeten mensen zich in Oekraïne voelen? Je zal er maar zitten en in angst leven of je de volgende dag nog wel haalt… Dit probleem is niks vergeleken met het probleem waar zij in zitten. En deze opmerking bedoelde ik niet lelijk ofzo, maar de gedachte hoe het daar moet zijn schiet op dat moment door mijn hoofd… Met dat zie ik Rutger bedaren en in zich zelf denken dat ik wel een punt heb. Wat maken wij ons druk eigenlijk. Om een vaatwasser die het niet doet. En met dat accepteert hij dat er niks aan te doen valt hervat zijn werk als vanouds.
Hoe cliché ook, er is altijd wel iemand die een groter probleem heeft. En wat voor iemand een groot probleem is, kan voor de ander helemaal niks voorstellen. Daar wil en kan ik niet over oordelen. Wat ik wel weet is met de gedachte van de oorlog in Oekraïne in ons achter hoofd was het probleem van een stukke afwasser niet meer een groot probleem. Sterker nog, we hebben heerlijk gewerkt die avond dankzij een slim systeem van Mark, die een soort spoelstraat had gemaakt en dankzij Dana die meteen al geen probleem zag en alles met het handje heeft afgewassen…
Fernando Jonker