Kinderachtig gedrag
Column: Cindy Schrikkema-Stofberg
Gepubliceerd: 18 november 2022
Kinderen zijn superleuk en zorgen er ook voor dat je jezelf soms heerlijk kinderachtig kunt gedragen.
Mijn oudste twee zijn 4 handen op 1 buik en het is dat ik weet dat er 1,5 jaar ongeveer tussen zit, want de meeste mensen denken dat ze een tweeling zijn. Broer en zus met dezelfde hobby’s en dezelfde vriendengroep. De grote herrieschoppers en puinhoopmakers binnen ons gezin. De jongste is bijna 4 jaar jonger dan de middelste en een compleet ander kind. De zogeheten computernerd, die hoor je niet en zie je niet behalve als de wifi in huis uitvalt.
Terug naar de oudste twee. Deze twee zijn uniek samen, voelen elkaar aan, delen elkaars geheimen en haalden samen kattenkwaad uit. Ivanna, mijn oudste, was vaak het brein van alle rottigheid en Sylvan (de middelste) voerde het dan blind uit.
Zo belde de buurvrouw bij ons aan om te vertellen dat de kinderen poep door de brievenbus hadden gegooid. Heel pedagogisch moesten ze van ons met een emmertje sop naar de buurvrouw om schoon te gaan maken. Huilend op pad, want dit was toch wel iets engs, komen ze bij de buurvrouw aangelopen en die ziet die twee betraande smoeltjes, smelt en zegt “ahh, ik maak het wel schoon hoor, willen jullie een lolly?” En weg is dan je pedagogische opvoeding. Daar sta je dan als ouders met je goede gedrag.
Dat samenwerken en onder 1 hoedje spelen dat kunnen zij wel, maar dat kunnen wij ook.
Zou houden wij er ook wel van om ze een beetje in de maling te nemen.
Mijn echtgenoot heeft het heel lang kunnen volhouden dat hij Beyoncé of ook wel “Be” van vroeger met knikkeren kent. Hebben wij jarenlang steeds weer die mop kunnen vertellen over ‘waarom loopt een kraai en hupt een mus, omdat ze toch de clue vergaten.
Maar de grootste hilariteit was wel het verhaal van de onzichtbaarheidsspray.
Daar zit je dan op de bank met zijn tweetjes, twee volwassen mensen en ons een beetje te vervelen. Wat ga je dan doen? Juist, de kinderen plagen. De oudste was met een vriendinnetje een horrorfilm boven aan het kijken en de middelste was bij zijn beste vriendin thuis. Beide kinderen hebben wij een berichtje gestuurd of ze naar buiten wilden kijken. Thuis hoor je dan boven de voetstappen en roetsj het gordijn open, het was donker buiten. Je kunt exact jezelf inbeelden wat er bij Sylvan en zijn vriendin gebeurde, ook daar naar het raam en naar buiten kijken.
“Ik zie niets” is het antwoord van beiden. “Oh” schrijf ik, ”kijk eens goed, ik zie jou wel. Je staat voor het raam, kijk dan ik zwaai naar je”
Nee hoor zeggen ze allebei, ik zie niets.
“Nou kijk eens goed, naast de lantaarnpaal, ik zie dat jij bijna met je gezicht tegen het raam zit”. , Ivanna horen we boven ook beetje gillen en giechelen met haar vriendin maar beiden zien niets. De kinderen vinden het creepy.
En wij? Wij liggen ondertussen helemaal in een deuk op de bank en typen uiteindelijk “Dan werkt die onzichtbaarheidsspray goed”
Oh wat voelen wij ons op zulke momenten heerlijk kinderachtig.
Cindy
Deel
