L’oase de la Dique
Column: Peter Visser
Gepubliceerd: 2 september 2022
Ooit de naam van een prachtig restaurant bij Hoorn, maar de afgelopen drie weken voelde ik me onderdeel van deze Oase. Wij wonen namelijk aan een dijk en om meerdere redenen besloten wij thuis de vakantie door te brengen. Mijn Oasefreule moest een beetje wennen aan het idee, maar elke keer geven we ons huis in de mooiste tijd van het jaar aan onze favoriete oppassers en elke keer zijn zij na drie weken prachtig weer in een jubelstemming, terwijl wij in een antieke camper door Frankrijk toeren. Ook geweldig, maar dit jaar kozen we er dus toch voor om onze eigen Oase de la Dique te creëren. Met een paar harde afspraken kon ik mijn Oasefreule overtuigen. Geen werk, geen visite, niet koken en een vakantieprogramma in stijl. En het is gelukt. Wij hadden een geweldige vakantie, met prachtig mooi weer hadden we onze eigen Oase aan de dijk.
Vroeger thuis was het altijd een beetje een teleurstelling, wanneer mijn vader zei; we blijven gezellig thuis dit jaar. Hij deed zijn best om het frivool over te laten komen; maar wij wisten ook wel dat het eb was in de buidel. Sowieso hadden we de laatste jaren een trend ontdekt. In de goede tijd togen wij naar camping de Spekhoek in Heetten. In een stacaravan aan een weitje met uitzicht op de overburen uit Amsterdam met dochters van onze leeftijd; waar ik binnen twee dagen smoorverliefd op was. Op allebei. Zij allebei niet op mij, maar aan dat gegeven was ik al gewend geraakt en het had geen enkele invloed op mijn verliefdheid. Voor mijn gevoel had ik stiekem dansen als eerste bedacht, ver voor dat Toontje Lager er een liedje over schreef. Alles was aanwezig op de Spekhoek; droppings, kinderdisco, bingo, speeltuin, filmavond met Bud Spencer en de vakantie werd afgesloten met het hoogtepunt; Ponypark Slagharen. Je hoefde niet te kunnen paardrijden, want die pony’s liepen elke dag het zelfde rondje, dus je kwam altijd thuis.
Helemaal het toppunt was een week in een bungalow naast de achtbaan met je eigen pony in de tuin. Maar dat ging mijn vader te ver. Doe maar gewoon; dan doe je gek genoeg, was 1 van zijn veelgebruikte uitspraken. Toen de melkboeren business een beetje op zijn retour was, verdween de Spekhoek uit beeld en gingen de vakanties minder ver en ook met minder vervoer. Onze laatste vakantie was zelfs met de fiets door Nederland. We bliezen natuurlijk van ongenoegen; maar gek genoeg was dit wel 1 van mijn leukste vakanties met mijn vader, moeder en zus. Het jaar daarop bleven we thuis. Toen ik op mijzelf ging wonen, ging ik altijd op vakantie. Want je blijft niet thuis met vakantie. Tot dit jaar dan. Wij bleven thuis. En het was geweldig. Bezoek aan Rembrandt in Alkmaar, sauna, gefietst helemaal naar Purmerend (dag vent), gevaren met vrienden, zelf varen op een van vriend geleende boot, paardentripjes, stranddagen, motortrip en boeken lezen in in de zon. Natuurlijk zijn er vrienden komen eten en de kinderen waren ook onderdeel van de oase. Een eigen huis, een plek onder de zon. We ervaren het vaak als vanzelfsprekend en toch; elke keken we elkaar aan en we beseften ons dat we het voor elkaar hadden, dat Noord-Holland prachtig is, de restaurants lekker, het water rustgevend, de zon heerlijk en met je ogen dicht hoorden we het ruizen van de zee aan de andere kant van de dijk. De vakantie is over, maar we hebben niet uitgecheckt bij L’oase de la Dique.
Peter Visser