Losjes in de heupen
Column: Peter Visser
Gepubliceerd: 17 december 2021
Al heel lang probeer ik in november op vakantie te gaan, grijze maand, niks te doen. Zo ook dit jaar. Ik zit met Dushi aan het strand, zij leest een boek en ik mijmer over zee. Voor me ontwaart zich een waar schouwspel. Je kent ze wel: zo’n jetski met aan de achterkant een slang, die eindigt in dikke skischoenen, waar dan een soort acrobaat in zit, die de meest ingewikkelde trucs uithaalt. En dat ziet er heel makkelijk uit, zoals alles vanaf het strand er makkelijk uit ziet. Dushi kijkt op vanachter haar boek en ziet mij gebiologeerd naar de jetski show kijken… ‘Wil je ook doen, hè’?, zegt ze lachend. ‘Hhhmmmm’, knik ik. ‘Ga je niet doen, hè’? ‘Hhhmmmm’, schud ik. Grijnzend duikt ze weer in haar boek. Het voordeel van ouder worden is dat je weet waar de meeste grenzen liggen.
Maar eerlijk gezegd is dat besef er nog maar kort. Lang heb ik gedacht: als het er makkelijk uitziet, dan is het ook makkelijk. En elke vakantie heb ik mezelf voor schut gezet voor het hele strand. Net ver genoeg om ze niet te horen lachen, maar als ik terugkwam, kreeg ik applaus… Applaus voor de moed, niet voor de prestatie. Ik heb een keer een surfplank gehuurd voor 150 dollar. Ik dacht nog: hoe krijg ik dat ding mee het vliegtuig in, maar ik bleek hem al na een uur weer terug te moeten brengen. Dat hele uur ben ik geen twee meter van de kant geweest, ik kreeg de wind niet in de zeilen.
Op Bali heb ik me een keer ingeschreven voor een golfsurf cursus. Want als er iets simpel uitziet, is het wel je laten meevoeren door een golf. Ik kreeg zo’n O’Neal, kanariegeel wetshirt aan, maatje L, want er was niet anders. Ik voel me pas fijn in triple xl. Complementair aan de gele outfit, moest ik een witte helm op. En toen begon de theorieles. Tot de lunch zat ik als een soort ei-kleurige Calimero, volslagen voor joker in een theorieboek. Na de lunch begon het echte werk. De Balinese instructeur zei: ‘Zoek een golf, peddel mee, richt je op en dan in 1 vloeiende beweging op je voeten gaan staan’. En als er nou 1 zin niet bij mij past, is het wel: ‘In 1 vloeiende beweging…’ Weer kreeg ik applaus vanaf het strand.
Jetski gehuurd… Kan toch niks mis meegaan, zou je zeggen. Vriend voorop en ik erachteraan, bij elke bocht vloog ik van mijn jetski af. ‘Gas eraf’, zei vriend. ‘Stuur om en gas erop! Wacht ff, ik doe het even voor’. Dat laatste hoorde ik niet. Ik zat vlak achter hem aan, gas eraf, stuur om en gas erop. Ik kwam er niet aan toe, want op open zee vloog ik volop in zijn flank. Voor ons liep dat goed af, voor de jetski minder. Vriend bij mij achterop, want de zijne was gezonken.
Voetballen is leuk om naar te kijken, maar het doen is weer wat anders. Ik ben nooit verder gekomen dan de allerlaatste reserve met schoolvoetbal. 1 wedstrijd gespeeld. Ik koos positie pal voor de keeper van de tegenpartij. Elke bal die richting mij ging, werd afgefloten. Ik had geen idee waarom, maar zelfs de reservebank bleek al een stap te hoog voor mij. En nog kan ik in mijn eentje juichen in een vol stadion, als de scheidsrechter allang gefloten heeft.
Ik zag de signalen gewoon niet. Vroeger in de gymzaal al niet. De populaire boys mochten altijd lintjes uitdelen. Als zelfs de sloomste uitgekozen was, had ik nog geen lintje. ‘Ga jij maar bij de rooie lintjes, wij doen het wel met een mannetje minder’.
En zo mijmerend aan het strand, liepen Dushi en ik naar het barretje, met een Polartje in mijn hand, omarmde ik haar en deed een snelle salsa. Verliefd keek ze me aan: Wat heb je toch een heerlijke, losse heupen’.
Gelukkig nieuwjaar!
Peter Visser