Maak er een feestje van
Column: Fernando Jonker
Gepubliceerd: 25 maart 2022
Soms kom je iemand tegen die je nog nooit van je leven hebt gezien. En op de een of andere manier heb je een bepaalde klik. Dat kan heel kortstondig zijn, maar ook voor iets langere duur. Soms blijft die persoon even in je leven en som blijft die wat langer in je leven.
Afgelopen maandag ben ik (eigenlijk wij, want ik was met Max) 4 verschillende personen tegen gekomen die ons zijn bijgebleven. Wij gingen dagje Amsterdam en als we Amsterdam gaan dan pakken wij altijd de ov fiets. Kost maar drie euro en je bent overal in Amsterdam met een kwartiertje fietsen. Aangekomen bij de fietsenstalling staat er een Molukse meneer (dat wist ik niet meteen, maar kwam ik later achter). En aan zijn accent te horen is het volgens mij een echte Amsterdammer. Zo’n ov fiets kan je alleen maar gebruik van maken als je ov kaart op naam hebt staan. Een gele kaart. Max geeft de ov kaart aan de fietsen meneer. Moet jij weer betalen vraagt ie? Ja het is weer zover grapt Max terug. Heb je weer zo’n loser uitgekozen die te zuinig is om te betalen? We moeten allebei lachen. Hij zegt het op een manier waar die mee wegkomt. Ik pak de fiets aan en hij geeft mij de gele ov kaart terug aan mij. Kijk jongen, zo voelt vrijheid haha. Ik mag jou wel zeg ik tegen ‘m, wat is je naam? Roy! Zegt ie. Aangenaam Roy ik ben Fernando en dit is mijn vriendin Max. Ben je ook een Molukker? Vraagt Roy. Ik ben Colombiaans antwoordt ik. Een Colombiaan? Ach man, ik heb een hekel aan Colombianen haha. Nou achter je vrouwtje aan en geniet van de dag sluit hij af. Tot ziens Roy en werk lekker antwoordt ik. Ik werk hier nog maar twee weken en dan heb ik het gehad hier. Ga ik wat anders doen! Succes Roy roep ik m na…
We vertrekken naar het hotel en kleden ons om. We hebben een wijnproeverij op de planning staan. Wanneer we onze fiets willen pakken komen we erachter dat de fiets van Max aanloopt en moeilijk van het slot af gaat. Shit. We besluiten terug te gaan naar de fietsenstalling. Max arriveerde eerder dan ik. Waar heb je onze Colombiaan gelaten? Vraagt Roy. Die komt er aan zegt Max. Hij is niet zo snel op de fiets. Heb je de fiets nu alweer gesloopt? Waardeloze fiets dit Roy. Kijk zelf maar. Pak maar een nieuwe zegt ie. Normaal moet ik ‘m weer scannen en afrekenen maar ik mag jou wel zegt ie.
Diezelfde dag zijn we op een wijnproeverij geweest. Wat super leuk en lekker was. Daarna geborreld en gegeten bij Parlotte in de Jordaan. Omdat het heerlijk weer was, besloten wij op gegeven moment naar buiten te gaan. Hier raken wij in gesprek met twee hele fijne personen. En voor we het wisten was het al weer zo laat dat we moesten afreken. Deze mensen gaan we zeker nog een keer ontmoeten. Zo spreken we af in ieder geval.
Na Parlotte besluiten we het licht uit te doen in Tante Roosje. Maar omdat dat nog niet genoeg was, eindigen we in bolle Jan. Op een gegeven moment zijn we vertrokken en op de fiets zoeken we naar het hotel. Ergens onderweg zien we een vrouw liggen die helemaal uitgespeeld is. Ze kan niet meer praten en heeft haar telefoon op haar buik liggen waar ze ook niets meer van snapt. Max die probeert haar te helpen door een taxi te bellen er erachter te komen waar ze heen moet. Hoe het verhaal eindigde bespaar ik jullie maar het is een persoon gebleken die wij in elk geval niet snel meer zullen vergeten.
De volgende ochtend dat we wakker werden zijn we langs ons lievelings bakkertje gefietst en hebben we Chinese broodjes gehaald. Normaal gesproken nemen Mark en ik altijd als we er langs gaan voor elkaar wat lekkers mee. Dit keer waren we zo vroeg dat er nog bijna niks klaar was. Dus deze houdt Mark nog van mij tegoed. Met een doosje met broodjes brengen we de fiets terug.
Nou dat had je nou niet voor mij hoeven doen zegt Roy. Jawel, Roy staat alweer fris en fruitig zijn fietsen uit te delen. Met de zelfde glimlach en energie als de dag ervoor. Ik zeg kies maar wat lekkers uit maat. Je hebt het verdiend! Succes de komende weken en wie weet tot ooit roep ik m na wanneer we richting de trein lopen. Terwijl we naar de trein lopen zeg ik tegen Max, wat een kerel. Elke dag honderden fietsen uitdelen en met zo n lach en energie. Volgens mij beseft Roy niet wat hij voor positieve impact hij maakt op al die mensen die een fiets komen halen… Als je een rotdag zal hebben maakt hij je dag zeker weten goed met zijn Amsterdamse taal en humor! Je moet er ook echt iets van maken op je werk.
En zo is het denk ik ook. Maak er wat van op je werk. Want als je er zelf een feestje van maakt dan zal het werk ook als een feestje zijn… mooie kerel die Roy, ik mag ‘m wel!