Olympisch team
Column: Kim Klaver
Gepubliceerd: 9 augustus 2024
Ga er maar aanstaan: met vier volwassenen in een klein appartementje, iedereen heeft wensen, verwachtingen en eigenaardigheden. Je past je aan, raakt soms even verstrikt in de patronen die al ontstonden toen de kinderen nog heel klein waren en waarschijnlijk al daarvoor. Dan kom je jezelf ook wel eens tegen, tja, die grote kinderen nemen geen blad voor de mond en soms is dat confronterend. Want hoe je je best ook doet om als mens door de wedstrijd te gaan, uiteindelijk heb je gewoon maar 1 belangrijke rol voor je teamgenoten, namelijk die van moeder. Je imago bij je bloedjes strookt lang niet altijd met je eigen identiteit. Of misschien juist wel en zie je het zelf niet, ze kennen je beter dan je zelf denkt.
Daarnaast wilde ik het allemaal heel erg goed doen: het was een verrassing dus ik had alles alleen georganiseerd, al meer dan een jaar geleden. Wedstrijdkaarten gekocht. Betaalbaar verblijf geregeld. Nou, dat ging bij de tweede locatie behoorlijk verkeerd. Want het bleek zo ver van Parijs te zijn (iets met kaartlezen…) dat we in een gat verzeild raakten waar ook de inwoners vertrokken waren. Augustus vakantiemaand voor de Fransen, zelfs de bakker had de rolluiken naar beneden getrokken en voor brood hadden we via de ‘mairie’ een maand geleden een bestelling moeten doen. Geen punt, er zijn natuurlijk ook supermarktjes in de regio, maar heel ongezellig en toen het appartement voor vier personen een hele kleine studio bleek waar je met z’n tweeën eigenlijk je kont al niet kon keren, moest ik wel even slikken.
Maar het is gelukt, we sliepen er vier nachten op een kluitje, de kinderen klaagden niet, ik was de enige die er moeite mee had en dat kwam voornamelijk omdat ik met een schuldgevoel kampte. Dat ik degene was die daar het meeste last van had had ik nog niet helemaal in de gaten.
Uiteindelijk werden het ook daar hele leuke dagen. Topsport op een postzegel, zeg maar.
Het gelach van mijn ‘cluppie compleet’, mijn dochter die zo blij is als ze wat langer in de buurt van haar broer is, mijn schoondochter die naadloos invoegt en zo ontzettend gezellig is, het gezicht van mijn zoon bij een wedstrijd met winnende Oranjeroeiers, zijn enthousiasme en kennis, het schor schreeuwen van het aanmoedigen, het was fantastisch.
En je leert wat van die topsporters, al dat succes komt natuurlijk niet vanzelf en doorzetten is het motto. Dat is ook hoe ik jarenlang in mijn ouderschap stond en waarvan ik tijdens deze vakantie leerde dat het wel een tandje minder mag. Nog meer loslaten en veel meer genieten.
Op naar een volgend gouden moment!
Deel
