Aangezien ik tegenwoordig al een kater heb na het drinken van 1 glas wijn, schrijf ik dit stukje met een spijker in mijn kop. Want, oelala, ik ben me gisteravond toch te buiten gegaan. Het werd een Sodom en Gomorra, een bal, alles wat god verboden heeft… jaja, ik ben mosselen gaan eten met een vriendin en heb wel 2 glazen wijn gedronken. WOW.

Ik baal daar dan wel even van. Niet van dat etentje, want het was oergezellig, open, met mooie gesprekken. Het is fijn als je iemand steeds beter leert kennen en dat is wat deze vriendschap zeker brengt. Nee, ik baal van die nutteloze kater. En waar ik dan eigenlijk van baal is dat het voelt alsof alles wat afgepaster, aangepaster lijkt te moeten gaan. Maar is dat wel reëel?

Of is het omdat ik mijn grenzen gewoon heb leren kennen in de afgelopen jaren? Dat een 0,0-etje net zo lekker is als een met alcohol? Dat je het niet erg vind dat je morgen weer vroeg op moet en dan makkelijker zegt ‘ik moet nu echt naar huis’. En ja, ik heb ook echt geen zin meer in katers, zonde van mijn tijd. Het gaat me ook helemaal niet om de drank overigens.

Maar waar zijn de nachten doorhalen gebleven? Eindeloos doorgaan met leuke mensen? Waar ik vroeger in mijn ogen wrijvend van vermoeidheid aankwam op familiefeestjes, het was de avond ervoor natuurlijk weer te laat geworden…, sta ik tegenwoordig lekker fris op, loop vroeg met de hond en pak nog een uurtje sportschool mee, want ja, ook de spieren moeten sterk blijven. Ik zit vol energie, een heerlijk gevoel.

En wacht eens even, hoho, zaterdagnacht danste ik nog in Paradiso tot diep in de nacht. Geen drank, want ik was de BOB, maar wel dansen tot ik er bijna bij neerviel en gewoon een topavond. De geweldige DJ gaf me daarmee het gevoel ‘nooit meer naar huis’. Net als vroeger. De bonk spierpijn de dag erna nam ik op de koop toe.

Dus wat loop ik te piepen over dat wat er niet is? Misschien is er momenteel wel meer dan vroeger. Doen en laten wat je wilt, uitgaan of thuisblijven, feesten of lezen. Het feit dat je kunt kiezen, laten, iets of niets doen, het is allemaal winst. En bovendien, weet je wat er ook niet meer is? De onzekerheden: de ingewikkeldheden, de vraag wie je bent, de vragen waarom je dingen doet, hoe je dingen doet.

Nee, geen gepiep meer. In plaats daarvan een toast op de toekomst. Met een 0,0-etje!

Kim Klaver