Uit de praktijk van het praktijkonderwijs
Column: Laura Polder
Gepubliceerd: 24 juni 2022
“Als je wil dat het anders gaat dan moet je ook aan tafel gaan zitten om mee te denken”. Eén van de zinnetjes die ik al vroeg te horen kreeg als ik over iets klaagde of zorgen maakte. Het kan ook niet anders met een opa die vroeger op kwam voor de rechten van landarbeiders in de Noordoostpolder, een vader die werkte met mensen met een handicap, een moeder als maatschappelijk werker en een broer met mentale problemen, drop out van school en toch een groot rolmodel in Heerhugowaard. Allen brachten ze hun eigen inbreng mee die zorgde voor pittige gesprekken aan tafel. Ook ben ik de eerste vrouw in de familie die na de middelbare school doorging naar (eigen gekozen) vervolgonderwijs. Je kunt dus gerust zeggen dat het rode, geëmancipeerde bloed goed door mijn aderen loopt.
Na mijn studie Social Work ging ik aan de slag als docent op een ROC in Amsterdam. Het bleek een schot in de roos. Werken met jongeren die met hun ambitie, ervaring en talenten verschil willen maken in de maatschappij is nog elke dag een cadeau om te doen, inmiddels geef ik al 12 jaar les. Maar het bleek ook een doelgroep die last heeft van stereotypering, onderschatting van zichzelf, gebrek aan zelfvertrouwen en moeite hebben om hun plek te vinden in de maatschappij. Andersom is net zo waar, het is ook de doelgroep die erg flexibel, daadkrachtig, creatief, grappig en leergierig bleek te zijn.
Zoals mijn (groot)ouders het opnamen voor de mensen met wie zij werkten, heb ik me landelijk hard gemaakt om de studenten van het mbo in een ander daglicht te zetten. Mede door samenwerkingen op te starten in de stad met diverse musea, jongerencentra en politiek (want waarom zat die raadszaal altijd zo ver weg en kwam de raad niet lekker op school in gesprek met jongeren?). Zo zorgde ik dat de school een beetje naar buiten kwam en buiten naar binnen. Met die methode werd ik docent van het jaar in Amsterdam.
Mijn visie voor het onderwijs is dat het meer samen mag werken met partners en dat de school een onderdeel mag worden van de wijk & stad en andersom. Ik snap nog steeds niet waarom bijvoorbeeld scholen in de vakantie dicht zijn. Waarom het na schooltijd niet bruist van de mensen die dan gebruik maken van de faciliteiten. En waarom dus een school niet alleen een leer- maar ook een samenbrengfunctie heeft. Ik ben een groot voorstander van het “community leren”, juist omdat een school dé plek is waar zo veel onderwerpen, zowel op studieniveau als op het persoonlijke vlak aan bod komen. Denk aan vraagstukken rondom wonen, armoede, diversiteit, persoonlijkheidsontwikkeling en natuurlijk de oplossingen hiervoor. Een simpel voorbeeld hiervan is het Clusius College waar studenten nadenken over hoe ondervoeding bij ouderen opgelost kan worden. Eén op de drie ouderen eet eigenlijk te weinig, vaak samenhangend met eenzaamheid. Hierover nadenken raakt niet alleen hun studie maar ook de visie over hun bezoekjes aan opa & oma en het eten wat we tegenwoordig eten.
Via mijn werk als docent ben ik aangehaakt bij de PvdA, onder het mom van “als je het allemaal zo goed weet, kom dan maar mee denken” en dat bevalt me goed. Mijn kracht is om veel te ervaren en dat te vertalen naar de fractie. Dus je zal me niet zo veel in vergaderingen zien maar wel (met kind & partner) in de speeltuin, een buurtcentrum of op een van de vele rommelmarkten. Waar ik graag hoor en verzamel hoe we Alkmaar en omgeving voor ons en de volgende generatie een fijne plek kunnen maken. Nodig me dus gerust uit als u daar ideeën voor heeft!
Laura Polder, fractie ondersteuner Partij voor de Arbeid
Deel
