Van peuters tot ijverige dames…
Column: Fernando Jonker
Gepubliceerd: 19 november 2021
Wat een week, wat een week… De maatregelen die Mark Rutte vorige week vrijdag bekend maakte waren natuurlijk de dag ervoor al gelekt. De horeca om 18:00 uur dicht, werd er gespeculeerd. Gelukkig bleek dit achteraf 20:00 uur te zijn. Wat ik niet helemaal begrijp is waarom de maatregelen in het weekend in gaan. Op een zaterdag. Voor ons, de horeca, is dat niet ideaal, want voor zaterdag en zondag heb je vrijwel alle benodigdheden al ingekocht. Mark heeft de reserveringen na gebeld met de vraag of onze gasten misschien eerder wilden komen lunchen/ dineren. Iets dat nu geloof ik, massaal ‘dunch’ wordt genoemd. Heel fijn dat toch 80 procent daarmee instemde, waardoor we alsnog een redelijke bezetting hadden.
Ik moet eerlijk zeggen dat het nieuws mij niet meer erg raakte toen ik het hoorde. Deels omdat je al verwacht wat er gaat gebeuren, maar ook omdat we al meerdere keren hebben moeten schakelen. Dus nu ook weer. Van dinerrestaurant gaan we nu naar ‘dunch-restaurant’, van 16:00 tot 20:00 uur. Afgelopen weekend hebben we ervaren hoe dat is en het voelt best vreemd. Waar de avond normaal gesproken begint, eindigt nu je werkdag. Het is wennen, maar ik ben blij dat we kunnen blijven doen wat we leuk vinden. En blij dat onze gasten de moeite nemen om op deze andere tijd alsnog te komen.
Normaal gesproken zijn we op dinsdag gesloten, maar afgelopen dinsdag waren we open. Voor mijn voormalige chef Don. Het is al enige tijd geleden, maar ik heb een fijne tijd met hem in de keuken gehad. Don belde mij op of wij hem konden ontvangen met zijn personeel. Dinsdag en woensdag zijn eigenlijk heilig, omdat mijn dochters op deze dagen bij mij zijn. Dus ging ik in overleg met Mark, want voor Don wil ik we graag een uitzondering maken. Mark stemde ermee in, dus zo gezegd, zo gedaan.
Om toch te voorkomen dat mijn dochters alleen thuis zouden zitten, vroeg ik of ze het leuk vonden om ons te komen helpen en dat vonden ze. Ik voelde mij trots deze avond samen met mijn dochters te openen en wat we een hele leuke avond hebben gehad. Een aantal van de aanwezige kennen mijn dochters uit de tijd van La Locanda, waaronder mijn souschef uit die tijd: Jelle. Ik sprak Jelle even aan de bar en hij vertelde dat hij een fijn gevoel kreeg, toen hij naar mijn dochters keek en zag hoe ijverig ze meehielpen. Nu begrijp ik echt wat mensen bedoelen wanneer ze zeggen: ‘ik heb jou als baby nog in mijn armen gehad en kijk nu hoe groot je bent!’ Jelle heeft mijn dochters letterlijk zien opgroeien in de tijd van La Locanda. Hij herinnerde zich de meiden als kleine peuters op het aanrecht met de bakjes tiramisu die zij mochten uitlikken. ‘Zo mooi Fer, om dit zo van dichtbij te aanschouwen. Jij met je dochters koken voor ons’, het deed hem echt wat en ik ken Jelle wel een beetje, hij spreekt recht uit zijn hart.
Ik stuurde de meiden eerder naar huis laten en een uurtje later volgende ik zelf. Onderweg dacht ik aan de woorden van Jelle… Ik hoop dat de meiden het naar hun zin hebben gehad en niet het gevoel hebben dat ze hielpen omdat het moest. Thuis aangekomen zitten we even op de bank en zegt Dana: ‘Pap, ik vond het echt een leuke dag om zo te helpen in het restaurant’. Waarop Zoe zegt: ‘Ja, het was echt heel leuk’! Dan denk ik trots bij mijzelf: Van peuters op het aanrecht tot ijverige dames op de vloer…
Fernando Jonker