Waar is het beeld van onze Rudi?
Column: Chris Houtman
Gepubliceerd: 27 augustus 2021
Een ontroerend filmpje op Youtube, gedateerd 2 februari 2006: een afgeladen zaal en tal van zoemende camera’s. Er klinkt een daverend applaus als de man wordt aangekondigd die – vanwege zijn verdiensten voor de Duitse televisie – de Goldene Camera krijgt uitgereikt. De toeschouwers en de kijkers thuis weten dat de televisiegrootheid die deze prijs zo meteen gaat ontvangen niet lang meer te leven heeft, zijn naam? Rudi Carrell. Hij lijdt aan longkanker in een ver gevorderd stadium, maar hij heeft zich bij elkaar geraapt om hoogstpersoonlijk afscheid te kunnen nemen van zijn publiek. Veel van de mensen in de zaal houden de zakdoekjes in de aanslag, maar de in Alkmaar geboren Rudi opent met een beginzin die kenmerkend is voor zijn nuchtere oer-Hollandse gevoel voor humor: ‘Dat ik hier nog sta om deze prijs in ontvangst te nemen, heb ik te danken aan mijn gezondheidsverzekering, het Medisch Centrum Bremen en de Duitse farmaceutische industrie.’ De kanker heeft inmiddels ook zijn 71 jaar oude stembanden aangetast, dus hij kan zich nog amper verstaanbaar maken, maar hij staat er, kwetsbaar en sterk tegelijk. Het publiek lacht en slaakte een zucht van verlichting door de luchtige toon die ‘hun’ Rudi heeft gekozen. Hij hanteert het principe van een lach en een traan. Deze insteek heeft hij te danken aan zijn vader Andries Kesselaar (artiestennaam André Carrell), die net als zijn later zo beroemd geworden zoon als entertainer en conferencier werkte. ‘Bij ieder optreden moet het publiek minstens tweemaal ontroerd zijn,’ is de vakmatige levensles die hij zijn zoon meegaf. Rudi memoreert deze wijze les bij zijn afscheid. Veertig jaar lang heeft de Alkmaarder gewerkt voor de Duitse televisie, daarvoor maakte hij furore op de Nederlandse beeldbuis en op de radio, waar hij meespeelde in de Bonte Dinsdagavondtrein en met onvergetelijke liedjes als ‘Samen een straatje om’, ‘De hoogste tijd’ en ‘Een muis in een molen in mooi Amsterdam’ de hitparade haalde. Mensen van mijn generatie (of ouder…) kunnen zich wellicht nog de geweldige Robinson Crusoë-show herinneren, met een gastrol voor de Israëlische zangeres Esther Ofarim, waarmee hij in 1964 de Zilveren Roos in Montreux won.
Rudolf Wijbrand Kesselaar, zoals hij voluit heette, werd op 19 december geboren in de Spoorstraat 35, maar bracht het merendeel van zijn jeugd door op de Bergerweg 44, in de schaduw van de Watertoren en later in de Kinheimstraat 28. Zijn carrière op de planken begon met zijn deelname aan het Krelageschoolcabaret dat optrad op de feestavonden van leerlingenvereniging Emagosas. Met een glansrol in een schoolvoorstelling in het voormalige Gulden Vlies, op de hoek van de Koorstraat en de Lindengracht haalde hij voor het eerst van zijn leven de Alkmaarse Courant, die lovende woorden schreef over de toen nog pas 14 jarige artiest. Niets leek een glanzende loopbaan op de Nederlandse podia in de weg te staan, maar zoals iedereen weet, begon Carrell kort na zijn internationale succes in Montreux aan een glanzende Duitse carrière en verhuisde hij al snel naar Bremen.
Na zijn overlijden op 7 juli 2006 werd er in Alkmaar een initiatief ontplooid om hun beroemde stadsgenoot te gedenken met een straatnaam en een borstbeeld. Men koos voor een klein, vrijwel onvindbaar plaatsje achter het Gulden Vlies. Eerst stond daar ook het beeld, maar later werd dat naar de voorgevel van het etablissement verplaatst. Daar heeft het tot vorig jaar gestaan, maar vanwege de ingrijpende plannen van deze eeuwenoude herberg heeft men het verwijderd en opgeslagen in een depot in Delft. Of het daar ooit nog uitkomt is twijfelachtig, want het stadsbestuur van Alkmaar lijkt niet erg warm te lopen voor nieuwe plannen om Carrell op een passende wijze te gedenken en dreigt hij er wederom bekaaid van af te komen. Waarom staat het beeld niet gewoon in de Spoorstraat, in het perkje tegenover zijn geboortehuis, waar dagelijks duizenden mensen passeren? Reden genoeg – dunkt me – om de herinnering aan ‘onze Rudi’ levend te houden, wellicht dat er dan toch een gemeentelijke bestuurder te vinden is die zich alsnog even achter de oren krabt en in actie komt…
Chris Houtman
Foto onderschriften:
De jonge Rudi Carrell, bron: Nationaal Archief, Wikimedia Commons
Links vooraan: het geboortehuis van Rudi Carrell in de Spoorstraat, foto: Chris Houtman
Rudi Carrell buste, gemaakt door de Duitse kunstenaar Carsten Eggers, Wikimedia commons
Het huidige schier onvindbare Rudi Carrell plaatsje, foto: Chris Houtman
Klik op één van de afbeeldingen voor een vergroting.