Kiezen
Column: ikWik
Gepubliceerd: 2 augustus 2024
Van die dingen, die soms wat nutteloos aandoen. Bijvoorbeeld bankjes in een plantsoen. Die zich ook lenen om op te gaan slapen, terwijl het simpelweg bedoeld is om te zitten. Het leven te aanschouwen en de zin van het bestaan aan een diepzinniger overdenking naar voren te gaan brengen. Waarbij het licht van de dag alles in een ander daglicht kan gaan zetten. Om maar te zwijgen omtrent de stilte welke de mogelijkheid geeft om jouw eigen zijn te gaan beschouwen. Dat klinkt wat filosofisch, en dat is zeker de bedoeling. Hoe anders is dit voor hen die door omstandigheden dakloos zijn geworden, hun leven danken aan een fles en in de roes van hun bestaan met niet veel meer worden geconfronteerd dan op hun gedrag gewezen te worden. Of gelijk voormalig pestlijders, gemeden worden als diezelfde pest.
‘Hulp aan daklozen schiet tekort, overlast is het gevolg’, stelt wethouder Arie Epskamp en vervolgt dan met de woorden ‘we doen van alles, maar we lossen het niet op.’ Overlast gevende personen worden besproken in een speciaal overleg: het OGGZ-overlast op straatoverleg. En dan komen niet de minste hulpverlener-instanties naar voren: Brijder, Reakt, Handhaving, Meldpunt Vangnet & Advies en dnoDoen welke hierin zijn vertegenwoordigd. Ieder met een eigen expertise en mogelijk ook een eigen kijk op deze problematiek. Men onderkent waarschijnlijk allen de problematiek van deze veelal verwarde personen, mensen die zich weinig aan hulp gelegen laten liggen, de zogenaamde zorgmijders, of mensen die letterlijk buiten zinnen kunnen zijn. En waarbij een indicatie voor een (gedwongen) opname niet op van toepassing is. Of het moet gaan om een escalatie van geweld, waarbij de politie ook een belangrijke rol in kan gaan spelen.
‘De samenleving zou voor deze mensen een beschermend schild moeten zijn’, vindt de wethouder. Maar de jarenlange bezuinigingen op de GGZ eisen hun tol. Alle hulp lijkt nu tekort te schieten. De nachtopvang van dnoDoen is in beddenaantal verdubbeld, maar raakte vorig jaar al heel snel na de start vol. Plannen om de opvang verder uit te breiden zijn er niet. Het heeft veel weg dat het paard met grote regelmaat achter de wagen wordt gespannen. Natuurlijk doet iedere organisatie zijn stinkende best om hulp te verlenen. Maar welk deel overkoepelt dit geheel? Geen idee.
Ik kom nog uit de tijd dat de Provincie een aantal inrichtingen bezat, te weten Santpoort, Castricum en Medemblik. Krankzinnigengestichten, waar tegenwoordig geen zorgvrager meer te vinden is. Neen, dit zijn landgoederen geworden met vele dure huizen. Weliswaar op Geestgronden, maar dan nog. In een tijd dat een gedwongen opname in veel gevallen standaard was geworden. En waar de opleiding tot Psychiatrisch verpleegkundige (de B-) een standaard was. Waarbij sprake was van een gesloten afdeling en ook de isoleer dan wel separeer tot de mogelijkheden behoorde. Maar gelijktijdig zorgde dit er ook voor dat er een bepaalde mate van veiligheid kon worden gewaarborgd. Zowel voor de omgeving als voor de betrokkene.
Neen, ik houd geen pleidooi om deze vorm van behandeling weer naar voren te gaan brengen, edoch in een wereld waarin veiligheid vooropstaat, kan dit een overweging zijn. Kiezen uit kwaden kan vaak heel verhelderend zijn.
ikWild