Beste Wills: Een jaar geleden zijn we verhuisd van Amsterdam naar een dorp in de buurt van Schagen. Het is fijn huis met heerlijke tuin voor de kinderen. Toch ben ik rusteloos en verdrietig nu de zomer voorbij is. Ik heb heimwee naar onze oude buurt, onze etage 1-hoog, mijn vrienden. Ik heb het er moeilijk mee dat dit allemaal voorbij is. Als je zegt dat ik het nog langer de tijd met geven wil ik je column nooit meer lezen, Wills?

Beste Stadse Dame: weer een lezer kwijt. Een verhuizing is en blijft een gok en wie dit ontkent is niet eerlijk of optimistischer dan ik. Geef het nog wat tijd, wil je niet horen. Bij een goochel act gaat het om de belofte, de wending en de ontknoping en een jaar op een nieuwe plek is nog de belofte fase. Wat je beslist ook niet meer wilt horen is het goede, waar je blij van wordt te benadrukken en afscheid te nemen van wat nooit meer terugkomt. Je studietijd? Voorbij. Je vroegere buurtje? Das war einmal. Iets prachtigs maken van de tuin. Wandelen met je kinderen over de West-Friese Omringdijk. Alles over vogels leren. Nooit meer rondjes rijden op zoek naar een parkeerplaats of wakker worden van lallende toeristen. Sla dit stukje tekst maar over dan.

Dé winnende strategie in je struggle voor survival is vriendelijkheid. We winnen in het leven door samenwerking en sterke relaties te vormen. Wees aardig voor de mensen om je heen en daarbuiten. Wen er maar aan dat als je ouder wordt veranderingen elkaar onophoudelijk opvolgen en daar is niets aan te doen. Maar er zijn altijd anderen om samen mee op te trekken.  Het is niet erg om verdrietig te zijn over iets wat voorbij is: het betekent dat dat iets was om van te houden. Panta Rhei, alles stroomt en later, als de financiën het toelaten, kunnen jullie altijd nog besluiten op zoek te gaan naar een plek die beter bij jullie past. Wat blijft zijn veranderingen die komen.

“Vroeger is nou niet’ zou mijn West-Friese vader zeggen. Als hij dat nog kon.

www.beter-samen.nl