De meeste ergernissen die mij plagen in het dagelijks leven vinden wel ergens wederhoor. Meer dan eens is het zelfs voor veel mensen herkenbaar, maar moet iemand het even hardop uitspreken, anders durft men niet. Maar dit, dit is echt wat anders. Wat ik nu met u ga delen wordt steevast beantwoord met ongeloof, ontkenning, shock of regelrechte afkeuring. Ik houd namelijk niet van kinderen, maar ik vind er wel wat van…

Laat ik beleefd beginnen en het bij mijzelf houden, ik kan níets met kinderen. Op de een of andere manier mis ik een gen, waardoor ik geen natuurlijke reactie heb op kinderen. In het gunstigste geval doet de aanblik van een kind mij niets.

Het totaal ontbreken van een reactie leidt veelal tot ongemakkelijke situaties. Het probleem is namelijk, kinderen zoeken wel contact met mij. Niet dat ik er bijzonder benaderbaar uitzie hoor, maar dat onderscheid maken ze nog niet geloof ik. Afhankelijk van de leeftijd willen ze iets met mij. En ik heb het over wildvreemde kinderen, in de openbare ruimte. Peuters zwaaien met hun armpjes, glimlachen of brabbelen wat tegen me. De echte creeps staren mij aan en daar word ik al helemaal naar van. Bij het kleine grut heb ik een simpele aanpak, negeren. Stoïcijns oogcontact vermijden, maar man wat zijn ze volhardend soms. Mocht genoemde methode mislukken, dan is het tijd voor het noodplan. Tong uitsteken en hopen dat ze er genoegen mee nemen.

Het is allemaal behoorlijk sociaal ongewenst gedrag geloof ik. En de situatie wordt er erger op als het ouderdier in de buurt is. Want wat blijkt? Ouders vinden het fan-tas-tisch als hun kind contact maakt met wildvreemde mensen. Glunderend van trots kijken ze naar hun mens in ontwikkeling en naar mijn reactie… Die blijdschap verandert in lichte dwang, want ik moet leuk terug doen. Of toch op zijn minst een compliment geven over het kind, of vragen hoe oud het is. Toegegeven, tegen die sociale druk ben ik niet bestand, dus we maken er het beste van…

De grap van dit verhaal is natuurlijk dat kinderen in deze onschuldig zijn. Die proberen ook maar grote mensen te worden. Nee, het zijn de ouders die problematisch gedrag vertonen. Ik snap dat je (meestal) op een roze wolk zit met je dreumes, geloof ik. Maar waarom kan je niet verkroppen dat niet iedereen jouw gevoel deelt? De ongegeneerde kapsones en de drang om jouw ‘wondertje’ met de hele wereld te delen, alsof je hoogst persoonlijk de nieuwe Messias op de wereld hebt gezet. Ik mis een soort van nuchterheid in het ouderschap. Een volgorde waarin het kind onderdeel uitmaakt van het gezin, in plaats van bovenaan de voedselketen bungelt. Ja je hebt een kind, dat wilde jij graag. Wees er blij mee. Punt.

We sluiten af met een positieve noot. Er zijn namelijk wel kinderen waar ik iets mee kan. Dat begint vanaf een jaar of zes, dan kan je er mee babbelen. En laat dat nou net mijn grootste talent en hobby zijn!

Guus