En daar hangen ze weer, alle vlaggen met schooltassen, ter ere van al die kinderen die geslaagd zijn. Ach, het maakt me een klein beetje melancholiek. Het is alweer twee jaar geleden dat mijn jongste slaagde en dat er hier thuis voor het laatst een wapperende vlag met tas in de mast hing. En ik weet nog dat ik toen dacht: een tijdperk is voorbij. Het tijdperk ‘middelbare school’. Ik dacht ook: een nieuw tijdperk breekt aan. Het tijdperk van studeren. Je studententijd, de mooiste tijd van je leven. En die tijd brak inderdaad aan.

En tegelijkertijd ook niet. Ze woont nog thuis, niet uit vrije keuze maar vanwege de idiote huurprijzen die gerekend worden voor een kamer in Amsterdam. En waar ik drie jaar geleden nog dacht dat de huursom van mijn zoon werkelijk belachelijk hoog was, schuif je kennelijk mee met de trends en ervaar ik dat bedrag nu als een redelijk bedrag. Waarbij ik echt niet vergeet dat ook dat bedrag maandelijks opgehoest moet worden en dat dat niet eenvoudig is voor een op behoorlijk hoog niveau sportende student met een rijk sociaal leven, een relatie en meerdere banen naast zijn studie. Je zou van minder overspannen worden, maar hij houdt al die ballen in de lucht, samen met zijn liefde, ik ben daar zo trots op.

Maar goed, mijn jongste woont nog gezellig bij mij, het gaat prima, we zijn er alleen echt wel allebei aan toe dat zij op zichzelf gaat wonen. Want: het leven wacht op haar en dat leven vindt plaats daar waar ze studeert. Daar heb ik het al vaker over gehad, maar het laatste nieuws is dat zij overweegt om van studie te wisselen, vooral om in een andere stad te kunnen gaan studeren en wonen. Waar de huren ongetwijfeld ook nog hoog zijn, maar waar het hopelijk net wat makkelijker is om een kamer te vinden waar ze:

1. zich veilig voelt
2. minimaal een bed EN een bureau kan neerzetten
3. en zich, last but zeker not least: kan inschrijven

Deze criteria heeft ze niet voor niets. Want: er komt van alles langs in de vele kamer-appgroepen waar ze zich voor heeft aangemeld en aan dat alles zit ‘gedoe’. Zeker driekwart is semi- of volledige oplichting: er zijn goudzoekers die voor 1500 euro een mini-kamer in Slotervaart onderverhuren en net als vroeger zijn er nog steeds kansen zat in de kelder bij een vieze vent. Of je reageert en voor je het weet sta je in het bestand van een malafide huizenbemiddelingssite waar je mag lappen voor een niet bestaand huis.

Of deze, zo’n asociaal verhaal: een vriend van mijn dochter huurt met drie huisgenoten een eenvoudig rijtjeshuis bij Ganzenhoef, dus ja, bij de een-na-laatste halte van de metro, diep in Amsterdam Zuid-Oost. Alle vier betalen ze 1000 euro per maand. 4000,00 euro voor een simpele woning in De Bijlmer, het is echt te gek voor woorden. Hoewel, voor een kamer in het altijd gezellige Hoofddorp leg je inmiddels ook gewoon 1200 euro neer. Vraag en aanbod regelt het zelf, maar niet ten gunste van iedereen.

Wat mij opvalt, is dat mensen van rond de 30 in Amsterdam ook samenleven met huisgenoten, ook zij delen hun etages, betalen ieder een behoorlijk bedrag en zoeken dan een nieuwe huisgenoot die in hetzelfde schuitje zit: met een vast inkomen, midden in het leven staande maar zich niet meer in het studentenleven bevindend. Ook zij kunnen de volgende stap niet maken.

Kortom, de boel zit ook op de gemiddelde etage flink op slot.

Nou goed, ze blijft verder zoeken en er zal gerust een moment komen dat ook hier weer een vlag in de mast kan. Met een sleutel eraan.

Kim Klaver