Moeder– en Vaderdag
Column: Cindy Schrikkema-Stofberg
Gepubliceerd: 17 mei 2024
Afgelopen zondag was het “Moederdag”, het is inmiddels een echte commerciële dag geworden. Schattig en leuk toen de kinderen nog op de basisschool zaten en zelf hun cadeaus maakten en nu lijkt het alsof het allemaal alleen nog maar groots en duur moet. De reclameadvertenties beginnen al weken van tevoren. Uiteraard speel ik hier zelf zakelijk ook op in. Misschien hypocriet in de ogen van sommigen maar zoals gezegd dit is zakelijk en dan pak je alle commerciële marketing openingen uiteraard mee.
Persoonlijk en gevoelsmatig is het wat mij betreft meer een beladen dag. Een dag waarop de een “viert” moeder te zijn en een dag waarop een ander pijnlijk bewust wordt gemaakt van het feit dat ze geen moeder kon worden of haar kindje(s) is verloren.
Voor mij als moeder kan ik zeggen dat ik er nooit zo veel om heb gegeven. Met regelmaat liep ons schema (gescheiden ouders) zo dat de kinderen met Moederdag bij hun vader waren en met Vaderdag bij mij. Geen probleem, ik geef niet zo zeer om dit hele fenomeen maar ik realiseer mij ook dat ik makkelijk praten heb met mijn “ik geef er niet om”.
Ik heb het voorrecht gekregen om moeder te worden. Niet heel gemakkelijk de weg er naar toe maar het is uiteindelijk wel 3x gelukt. Voor sommige mensen is dit een heel ander verhaal en zij zouden willen dat ze een keuze hadden gehad om er wel of niet om te mogen geven.
Een van mijn vroegere beste vriendinnen heeft twee kindjes verloren rondom de bevalling. Zij is technisch een moeder, maar heeft geen kinderen meer om Moederdag mee te vieren.
Een andere vriendin van mij heeft altijd graag kinderen gewild en door omstandigheden is dit nooit gelukt. Zij kon geen kinderen krijgen. Ongewild kinderloos, wilde heel graag moeder worden maar het mocht nooit zo zijn. Om mij heen zie ik meerdere vrouwen die struggelen met zwanger worden, kindjes verloren en de strijd in hun zelf. De pijnlijke confrontaties met het leven.
Elk jaar met Moeder- en Vaderdag is ook dit weer pijnlijk duidelijk gemaakt. Dat raakt mij nog elk jaar.
Ik heb zelf PCOS (een ziekte waarbij o.a. zwanger worden moeizaam tot niet gaat). Nu heb ik het geluk gehad om ondanks mijn ziekte toch 3 gezonde kinderen op de wereld te zetten maar heel veel dames met o.a. PCOS hebben nooit de kans gekregen. Wilden graag kinderen maar het was hen niet gegeven.
De achterliggende gedachte van Moederdag is oorspronkelijk bedacht in 1907: een eerbetoon en vrijstelling van taken voor de moeders die het hele jaar het gezinsleven draaiend houden. Is dit niet wat achterhaald aangezien we tegenwoordig ook vader-vader & moeder-moeder gezinnen hebben?
Misschien moeten we van het concept Moeder-Vaderdag af. Zou het een idee zijn om als we dan toch een dag moeten hebben om te vieren er een Vrouwen- en Mannen dag van te maken? Op de 3e zondag in mei vieren we de Vrouwen en op de 2e zondag van juni vieren we de mannen.
Nu hoor ik jullie allemaal direct denken… en ja ja ook ik schiet meteen in de stress, want er is ook een groep mensen die zich helemaal niet vrouw en niet man voelen. Die zich niet met een geslachtsvorm identificeren. Wat nu?
Al schrijvend van deze column begin ik mijzelf steeds meer te realiseren dat het eigenlijk gewoon een onbegonnen zaak is en wat we ook zullen kiezen of doen er altijd wel een groep mensen zich buitengesloten of gekwetst zou kunnen voelen.
Misschien is het een beter idee als we het hele fenomeen afschaffen en gewoon elke dag maar een beetje meer liefdevoller zijn voor elkaar?
Cindy
Deel
