Schatergoud
Column: Kim Klaver
Gepubliceerd: 21 april 2023
Ik kreeg veel reacties op mijn vorige column over de lente. Er waren mannen die hun postcode aan mij doorgaven en er kwam een reactie dat er nu vast grote getalen Bergense mannen zouden gaan verhuizen om zich maar buiten mijn postcodegebied te kunnen begeven. Zo grappig en ook een hartversterkertje, want zo kijk ik helemaal niet naar mezelf, dus mijn week was weer goed. En hoe vleiend ook, deze vogel was meteen gevlogen en wel heel ver buiten mijn postcodegebied, namelijk naar de Costa del Sol. Een paar dagen zon, zee, strand, met twee vriendinnen op pad. Zo hard gelachen en natuurlijk alleen maar grappen gemaakt over dat postcodegebied. “Kijk, die man is wel geschikt (lees: Spanjaard die onder mijn oksel door kon, een 20-jarige mountainbiker of een 300-jarige tandeloze ober etc.).
In die dagen heb ik ook voor weken genoeg gegeten en gedronken. Nog even een cocktail, ohhh tapas, una cerveza por favor, god wat lekker dit, moet je ook nemen, oké, bestel maar. Mijn riem moet een gaatje losser en ik weer in het gareel. Maar echt niet dat je tijdens zo’n week nee zegt!
Behalve het eten, drinken en de grappen, waren er ook de gesprekken. Over de liefde, vriendschap, werk, geen werk, ouder worden, jong blijven en het leven in het algemeen. Wat me zo opviel was de liefde die ik voel voor deze vrouwen in mijn leven. Sowieso voor al mijn vrienden en vriendinnen. Want ik heb de gemene deler gevonden in dat wat mij bindt aan al die mooie mensen.
Wat houd ik toch van de levenslust en van het openstaan voor alles en iedereen. Dat ze zichzelf zijn, voor hun mening staan maar altijd openstaan voor anderen. Dat ze positief zijn, wel lekker kunnen mopperen en er grappig uitzien als ze wakker worden. Dat ze zo eigen zijn. Zichzelf zijn, no matter what, niet anders kunnen dan dat. Dat we keihard met elkaar kunnen lachen en het accepteren als je eens op je nummer wordt gezet. Maar bovenal dat ze niet nep zijn.
Want het was wel weer een tripje hoor. Een weekje in jetset Marbella en je bent weer op de hoogte van de nieuwste Botox-trends. Je weet weer dat er naast die oude kerel in een grote SUV altijd een meisje met een volgespoten gezicht, geblondeerde haren, een heel verveeld gezicht en een aan haar hand geplakte telefoon zit. Je weet ook weer dat er heel veel mensen keihard moeten werken en daar te weinig voor betaald krijgen, terwijl ze dat gestileerde grietje met haar sacherijnige kop champagne moeten uitschenken en dat stomme wicht ze geen blik waardig gunt.
En dan ben ik zo blij met mijn vriendinnen. Intelligente, grappige vrouwen, met oog voor hun omgeving en een (meestal) genuanceerde blik. Dat we grappend zeggen dat we even gaan ‘influencen’ als we een fotootje op Instagram zetten, wetende dat we net langs een stelletje zijn gelopen waarbij de jongen foto’s moest maken van het meisje, vier keer opnieuw overstekend in haar niemendalletje, alles voor het beste plaatje voor de jachten in Puerto Banus.
Voor mij geen klatergoud. Doe mij maar schatergoud.
Kim Klaver
Deel
