Ik doe iets grandioos fout in mijn leven, denk ik, misschien…
Column Kim Klaver
Gepubliceerd: 26 september 2025
Drukdoenerij
Ik doe iets grandioos fout in mijn leven. Denk ik. Misschien. Feit is, dat ik vorige week zo overliep op mijn werk, dat ik geen column kon aanleveren. Nu weet je vast wel dat ook bij mij thuis de kachel moet blijven roken, dus soms moet het liefdewerk oud papier wijken voor de commercie. Maar ik doe best veel voor niets, zo ben ik ook nog betrokken bij mijn buurt, help ik her en der een handje en ben ik bestuurslid van de Stichting ter behoud van de Ruïnekerk. En ja, ik heb een meer dan fulltime baan, een functie die ook nooit indut. Dus zo blijven je dagen wel gevuld. En je avonden en soms de nachten.
Maar goed, deze column zou ik dus vorige week al inleveren en nu is het toch ook alweer bijna de dag van de deadline. Dan gaat er wel echt iets goed mis. En ik herkende vanmiddag ook al iemand niet omdat ik haast had.
Ik kreeg vanavond een berichtje van iemand die ook altijd zo druk is. Maar hij heeft het toverwoord van ontspanning gevonden. Voor zichzelf dan, voor anderen is dat toverwoord een ander woord. De een knutselt aan oude fietsen en een ander, zoals ikzelf, leest graag een boek. In alle gevallen kun je dan zomaar, en heerlijk, alle perceptie van tijd verliezen.
Maar sinds ik ’s avonds nog een rondje DuoLingo en een potje Scrabble op mijn telefoon doe, komt er van dat lezen te weinig terecht. En van dat telefoontje in je bed ontspan je ook niet echt. Gevolg: te laat slapen en geen lekker ontspannen gevoel.
Dus dat moet ik toch wel gaan veranderen. Mijn social media gebruik heb ik sinds vorige week tot een minimum teruggebracht. Slechts een enkel berichtje geplaatst en niet gescrolled door mijn tijdlijn. Dat scheelt een boel energie! En wat mis je dan helemaal, vooral een boel kookvideo’s, spreuken die op een tegeltje kunnen en afhankelijk van mijn eigen algoritme-manipulerende gedrag soms ook veel kattenfilmpjes. Maar goed, niet steeds op die socials is behoorlijk bevrijdend.
Maar ja, nu zit ik dus ’s avonds om 11 uur toch nog achter dat felwitte beeldscherm dit stukje te tikken. Ik ga echt zo naar bed, maar ik weet nu al dat ik dit toch nog even ga nalezen, een paar zinnen verander en ja hoor, daar zijn we toch ineens weer 20 minuten verder. De wekker rinkelt gewoon om half zeven morgenochtend, hoe laat ik het ook maak vanavond.
En zo slalom ik tussen tijdgebrek, drukte, sociale verplichtingen en vooral heel veel leuke dingen door mijn leven. En vraag ik me soms af waar ik mee bezig ben.
Heeft iemand het antwoord?
Of ben je zelf ook te druk om daar over na te denken?
Kim