ToetToet
Column: Kim Klaver
Gepubliceerd: 13 december 2024
Met de toeterende blijdschap van de Syrische gemeenschap afgelopen weekend nog in mijn hoofd denk ik met geluk aan de manier waarop wij dat als gezin met elkaar ervaren. Mijn zoon stuurde een filmpje vanuit zijn Utrecht-Centrum raam waar de stoet auto’s niet ophield en het getoeter na een paar uur niet meer aan te horen was. Maar dat werd goedgemaakt door de blijdschap, de vreugdetranen en de blik van een meisje in een van de auto’s. “Ik schoot zelf ook gewoon vol, mam.”
Tegelijkertijd brachten mijn dochter en ik een feestcake naar onze Syrische buren, die zo blij als kinderen waren, je zag de last van tien jaar ellende uit hun ogen vloeien. Ondanks de onzekerheid die een nieuwe orde weer met zich meebrengt, bood dit meteen kansen voor de achtergebleven familie: zo kan de broer van de buurvrouw nu eindelijk hun moeder weer opzoeken, ze hebben elkaar tien jaar niet gezien.
Waarom ik hierover vertel? Omdat het voor mij een boodschap van hoop is. De wereld staat in de fik en wij staan hier op ons postzegeltje positief in de wedstrijd. Open en in verbinding met elkaar, met de mensen om ons heen. En dat kan dan je eigen inslag zijn, het is zo fijn als je dat ook in je kinderen ziet. De blijdschap en het verdriet liggen daarbij meestal dicht bij elkaar. Een overlijden in de familie, het ging me niet in de koude kleren zitten. De eindejaarssprint op mijn werk, overvolle agenda’s van iedereen en een kop vol griep, alles komt altijd tegelijk in deze periode van het jaar.
Maar nog even en er breekt weer een nieuw jaar aan. Ik denk dat ik maar geen goede voornemens maak, het leven komt zoals het komt. Nou, eentje dan: net zo positief blijven en voluit leven.
Mooie dagen gewenst alvast!
Kim Klaver