Trots
Column: Kim Klaver
Gepubliceerd: 4 oktober 2024
Zo maakt mijn zoon keuzes die net even wat anders zijn dan hoe hij vroeger door het leven ging. Prestaties gaan hem altijd makkelijk af; zonder moeite snelde hij door het gymnasium bijvoorbeeld. Op het voor zijn omgeving soms irritante af vlogen de goede cijfers zonder inspanning om zijn oren, hij werd aangenomen op de studie van zijn dromen en woonde binnen de kortste keren samen met zijn liefde en mijn geliefde schoondochter. En nu, nu doet hij het even wat anders. Samen met haar leert hij grenzen (her)kennen, maakt zijn eigen keuzes en ik kan niet trotser zijn dan toen hij nog met zijwieltjes fietste of als kleine keeper zijn eerste doelpunt tegenhield. Hij wordt steeds volwassener en verliest nooit zijn liefde en goedheid, dat mooie en bijzondere oudste kind van mij. Een mens zou van minder natte ogen krijgen.
Of mijn dochter, vorige week werd ze 21 en dat vierde ze met een diner bij mij thuis. Haar vader en ik kookten samen voor een groep van 16 vrienden en vriendinnen. Haar broer zat in de bediening en zorgde voor de nodige entertainment. En ik was trots. Trots op mijn cluppie, trots op mijn zoon, op de liefde voor zijn zusje, op haar liefde voor hem. En ik was trots op haar, op de volharding die ze iedere keer weer laat zien. Hoe ze het stralende middelpunt was, met die enthousiaste lach op haar mooie gezicht. Op die trouwe groep vrienden die ze om zich heen heeft verzameld. Met ups en downs flikt ze het toch steeds weer, dat mooie en bijzondere tweede kind van mij.
En ik kijk eens om me heen, veeg mijn tranen weg en ga over tot de orde van de dag. Achter mijn computer, altijd hard aan het werk, meters maken, doorgaan, nooit opgeven. Altijd in de weer met projecten, commissietjes, mijn vele vrienden en vriendinnen, een verdwaalde buurvrouw in de nacht, altijd helpen en meestal blij. En ik voel de verbinding, ik herken een blik in de ogen van mijn zoon en in die van mijn dochter. Het moment dat ik die blik vang, realiseer ik me: dat is mijn blik. Met soms een beetje afstand maar altijd met interesse de wereld in kijken. Met vallen en opstaan en met wikken en met wegen. Met goedheid en ambitie, met liefde en humor. De cirkel is zo rond als hij maar zijn kan.
Dus hoewel ik soms natuurlijk echt wel terugverlang naar dat knutselwerkje dat met ongecoördineerde handjes op moederdag aan me werd overhandigd, of dat ook ik vind dat de tijd veel te snel gaat en ik dus altijd een stap achterloop, ben ik zo ontzettend blij dat ik al die fases van ze mag meemaken. Dat ik hun ontwikkeling mag zien, voelen en begrijpen.
Ik ben gewoon trots. Noem het maar gewoon.
Kim Klaver