Van handen af naar op een draf…
Column: Kim Klaver
Gepubliceerd: 1 november 2024
Deze week ervaarde ik een andere vorm van trots. De collectieve trots. Want ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat ik megatrots ben. Op ons dorp en natuurlijk op Steef van Leeuwen en zijn geliefden. Voor mij zijn dat in eerste instantie zijn gezin en daarna natuurlijk de mensen die direct met de Taverne te maken hebben. Daar omheen weer iedereen die van ‘onze’ Tav houdt en die, op welke manier dan ook, gestreden heeft voor het behoud ervan. Want van de Tav blijf je af, het was het credo van de afgelopen, lange periode van onzekerheid.
Ik ben trots omdat we met elkaar het hoofd opgeheven hielden, met elkaar streden, spraken en boos waren. Want laten we het niet vergeten: de blijdschap die we nu voelen komt voort uit de emoties die bijna het gehele dorp (en ver daarbuiten) overspoelden toen bekend werd dat de Tav haar deuren zou moeten gaan sluiten.
Na zoveel jaren geen Tav meer, het was ondenkbaar voor ons collectief, want dat bleken we direct te zijn. Facebookpagina’s, gesprekken op straat, ‘You can’t always get what you want’ in een uitvoering van onze Ari en een zeer getalenteerde jongen met een stem van een engel, ik krijg weer kippenvel ervan. Ik wil ook nog wel een keer aanstippen wat het was dat ons bond en blijft binden. De herinneringen van meerdere generaties, van dansjes tot taaloefeningen, van in je eentje binnen kunnen komen tot niet in je eentje eten en natuurlijk muziek tot in je binnenste voelen en altijd bekenden tegenkomen. Ik durf wel te zeggen dat waar overheden het soms laten liggen de Tav een gat vult.
Maar even terug naar de trots. Want waar ik die regelmatig voel voor mijn twee schatjes, voel ik die soms ook voor zaken waar ik zelf niet eens zoveel mee te maken heb. Want wat heb ik gedaan voor het behoud van de Tav? Op een paar schrijfsels, een donatie en morele steun na sta je als niet direct betrokkene natuurlijk machteloos. Maar daar was toen de kracht van samen. Niet dat ik de illusie heb dat het rondkomen van deze prachtige uitkomst een op een te maken heeft met onze gezamenlijke verontwaardiging, maar ergens zal het toch geholpen hebben. Al was het alleen maar dat we met zijn allen de schouders eronder hebben gezet, daarmee steunden we elkaar. En Steef natuurlijk, ik kan me alleen maar voorstellen dat je, als zoveel mensen een petitie tekenen en met je spreken, je op zijn minst een beetje gedragen voelt in je strijd. Ook al voer je die uiteindelijk zelf. Steef for President!
Met elkaar lieten we zien dat we verbonden zijn. Dat we iets delen dat groter is dan onszelf. Daar ben ik trots op.
En nu op een draf naar de Tav!
Kim Klaver
Deel
