Wat doe ik in dit verhaal?
Column IkWik
Gepubliceerd: 7 november 2025
Wat doe ik in dit verhaal?
Soms heb ik de behoefte om de politiek even te laten voor wat ze is. Het gekrakeel komt me dan de strot uit, en ik laat het gaan zoals het gaat.
Jawel, ik ben gaan stemmen. De verkenner kan aan het werk. Dat het Koolmees is geworden, een man met een indrukwekkend palmares, soit. Daar wil ik het vandaag niet over hebben.
Mijn blik richt zich op de mens met psychische problemen. Hun aantal groeit gestaag, terwijl de GGZ nog altijd geen afdoend antwoord heeft gevonden. Laat staan de discussie over de Skeave Husse, liefst weggestopt op een achterafje, zodat de buurt niet ‘opgescheept’ wordt met hen. Maar je ontkomt er niet aan: ook deze mens blijft een mens. Hoe kijk jij naar hen?
“Ik doe goed en ik doe slecht. Het een gaat me wat makkelijker af dan het ander. Zo zwart-wit als ik het nu stel, is het zelden. Ik bevind me vaak in alle schakeringen grijs die zich kunnen voordoen in een ontmoeting. Ik leer, probeer te begrijpen, maar weet tegelijk dat ik daar mijn eigen kleur aan geef.
Ik ben even volmaakt als de ander in zijn volmaaktheid. Even onvolmaakt als de ander in zijn onvolmaaktheid. Daarmee wordt het speelveld bepaald, het kader gezet. In dat veld wordt het spel gespeeld. Er wordt gezocht naar openingen, geprobeerd het verleden een plaats te geven. Het groeit als een proces dat zich met een leven laat vergelijken. Het kent vooruitblikken en achteraf kijken.
Het dwingt ook tot het nu. Tot het heden dat zich aandient met de schijn van goed. Maar wat is goed, en wat is slecht? Waar liggen de verwachtingen, de kansen, de mogelijkheden? En waar de beperkingen? Waar ben ík in dit verhaal? En tegelijk: wie bén ik? En als ik ben, wie is dan die ander? Waar ligt de overeenkomst? Wie kent het verschil?”
Het is niet mijn bedoeling om de politiek in Alkmaar op een spoor te zetten. Overlast wordt overal aangepakt, en het zijn niet alleen daklozen die de krant halen. Ook gebruikers van middelen, verslaafden, die met de juiste begeleiding weer op eigen benen leren staan. Soms lukt dat. Soms niet.
Dat hoort erbij, zou je kunnen zeggen. Een kwestie van incalculeren. Maar achter die percentages schuilt een mens die verdwijnt in anonimiteit. En zo blijft de vraag die ik eerder stelde, onbeantwoord.
Soms lijkt dat op een politiek spel. En met de gemeenteraadsverkiezingen in aantocht zou ik willen pleiten voor iets simpelers: dat we als burgers van deze stad in de spiegel kijken. En onszelf de vraag stellen: wat doe ík in dit verhaal?
Dan heb je geen stemwijzer nodig. Alleen de moed om niet weg te kijken van de mens in die situatie.
IkWik