De smaak van de macht
Column IkWik
Gepubliceerd: 3 oktober 2025
Hij had de eer aan zichzelf kunnen houden, maar koos ervoor zijn raadszetel opnieuw in te nemen. Het heeft iets weg van lijkenpikkerij. Maar dat zal de man in kwestie een zorg zijn. Wie eenmaal de smaak van macht te pakken heeft, vindt het lastig de vinger niet weer in het suikerpotje te steken. Voor hem geen onbekend terrein.
Ziek zijn betekent beter worden. Maar of híj nog beter zal worden, is een vraag die niet zomaar te beantwoorden valt. De burgemeester heeft haar oordeel gegeven en keek vooral naar de vraag of er fractiegelden waren misbruikt. Dat geeft de burger weinig moed. Of SPA ooit nog terugkeert, durf ik te betwijfelen. Daar moeten we het dan maar mee doen.
We hebben de stempassen ontvangen. Op wie ga ik stemmen? Ga ik naar links, dan schuift rechts op. Kies ik het midden, dan blijft de balans zoek. Rechts zelf? Daar wil ik misschien nog aan tornen, maar ik vrees dat de rechtse partijen er met de buit vandoor gaan. Voor de gemoedsrust in de BV Nederland belooft dat weinig goeds. Voor je het beseft dwaal je van het pad af. En waar miljarden nog op planken liggen, maken ministeries zich alweer op voor de kaasschaaf. Economisch staat Nederland er voorlopig nog gunstig voor, maar het Centraal Planbureau plaatst er genoeg vraagtekens bij. De ergste armoede lijkt wat verdwenen, maar de zichtbare armoede draait elke ontbrekende cent om. Over de grens kun je geld makkelijker uitgeven, maar dan moet je er wel naartoe. Heen lukt nog, terugkeren kan een waagstuk zijn.
Het woord is gevallen: de Waag. Waag het niet te tornen aan de kaasmarkt, nu de Kermiskaasdinsdag erdoorheen is geloodst. Niet iedereen zat daarop te wachten, terwijl andere kwesties nog steeds in behandeling zijn. De messen worden niet direct geslepen, dat laat men liever aan de jeugd over. Is dit de wereld waarin wij plaatselijk leven? Waarschijnlijk wel.
Maar er zijn ook broers die de krant halen. Beiden vrijgezel(lig) en hun hele leven al woonachtig in de Bloemwijk. De honderd jaar oude woningen maakten plaats voor nieuwbouw. Goed geïsoleerd, een voorrecht als je bedenkt dat vroeger de wind via de achterdeur naar binnenkwam en via de voordeur weer vertrok. Joop Bijl, de vrijgezel, merkte droog op dat die huizen honderd jaar oud waren. “Het is net als met mensen, die kun je ook niet eeuwig blijven oplappen.” Potentaten in deze wereld hebben daar vaak een ander idee over. Misschien hopen ze dat balsemen de weg opent naar de eeuwige jachtvelden.
IkWik