Wat is dat toch?
Column Ingrid Koens
Gepubliceerd: 24 oktober 2025
‘Als je mensen vraagt: Mag ik u een gedichtje aanbieden?’
Dan volgt er een wat ongemakkelijke blik waarin je leest;
‘Hoe kom ik hier beleefd vanaf’ Of soms een lichte angst
‘Wat móet ik hiermee?”
Tja, wat moet je daar als dichter mee? Je kunt aandringen maar dat werkt over het algemeen niet. Maar met een beetje vriendelijk doorvragen laten sommigen het aarzelend toe.
Maar daar sta je dan met je ordner vol schrijfsels.
Je kunt beter niet kiezen voor een emotioneel gedicht vol vragen en zielenroerselen. Ook geen protest gedicht kiezen over de misstanden in de wereld en al helemaal niet een over de plaatselijke politiek.
Maar wat dan?
Ik had op het Open Podium van Schrijvenswaard, tijdens een kunstfair op de Artfarm, een heel bijzondere ervaring.
Er kwam een vader binnen met een dochter, van naar ik schat een jaar of tien. Nou had ik nog een klein gedichtje over een lekkere oude trui.
Mijn oude trui
Soms blijf ik even hangen
in het omarmende tentgevoel
herinneringen stromen binnen
tot mijn ogen beginnen te tranen
dan steek ik mijn hoofd
weer de wereld in
en leef mijn dag
Het meisje keek een beetje onzeker.
Maar toen ik haar uitlegde dat het over mijn lievelingstrui ging
en dat ik altijd even wacht voordat ik mijn hoofd naar buiten steek.
Keek ze me stralend aan en zei:” Ik heb ook zo’n trui.
Kijk deze, die ik heb aan”