Met veel energie en nieuwsgierigheid ben ik begonnen aan het nieuwe avontuur als raadslid in Alkmaar vorig jaar maart. Niet helemaal “nat achter de oren”, want als strategisch beleidsambtenaar en fractie-assistent had ik al wat kunnen proeven van het werk. Als raadslid was mijn verwachting dat ik eindelijk echt wat kon vinden van het voorgestelde beleid en mijn politieke kleur bekennen.

Met goede moed ben ik dus begonnen. Eerst het spel meegemaakt van de vorming van de coalitie, en grote vreugde dat het ons gelukt is om in een coalitie te komen met partijen die ook vooruit willen! Het akkoord lag er al snel en ook daar heb ik mijn bescheiden rol mogen spelen.

Daarna begon het spel van compromissen en meloenen slikken. En ach, dat was in het grotere geheel prima en ook goed uit te leggen. Zelfs de meloen over de coffeeshops was in het grotere geheel te doen. Ik ben gewend om zaken toch plat te slaan en waar ging het uiteindelijk over? In het licht van de opvang van vluchtelingen in Alkmaar en het armoedebeleid, diversiteitsbeleid en woonvisie was het een klein offer.

Tot zover allemaal voor mijzelf en onze achterban goed uit te leggen en het goed-gevoel-verhaal.

Natuurlijk zag ik en voelde ik behoorlijk wat spanning tussen de “hoofdrolspelers” in de gemeenteraad. Dit begon al snel nadat een vertrekkend commissielid van het CU een boekje open deed over de sfeer in de raad. Woorden als “discriminatie”, “racisme” en “intimidatie” werden hierin gebruikt. Dus al snel waren de messen geslepen met alle reacties die daarop werden geuit. De pers werd natuurlijk niet gemeden en goed bespeeld.

En het was wel duidelijk dat het vooral om de “hoofdrolspelers” ging. De kans of de tijd om deze mensen te leren kennen had ik nog niet eens gehad. Daarom had ik geen mening hierover, want ik had het zelf niet meegemaakt en/of gezien, hoe erg en vervelend het ook is als je hier wel mee te maken hebt.

Ondertussen waren de wethouders voortvarend aan de slag. Dit zag ik gebeuren in mijn werk als beleidsadviseur voor de gemeente Dijk en Waard, maar ook in de raadsvoorstellen die ter stemming in de raad kwamen te liggen. Best trots was ik op ons Alkmaar met een team wethouders die zoveel energie hadden en die ook niet bang waren om de bekende “lijken uit de kast” aan te pakken. Het leek er zomaar op dat mijn ideale Alkmaar werd gerealiseerd. Het was te mooi om waar te zijn.

De sfeer in de gemeenteraad leek wel wat te verbeteren. Zo waren er moties die unaniem of bijna unaniem werden aangenomen. Er waren zelfs raadsvoorstellen die een bijzondere stemming kregen tussen oppositie en coalitie.

Achter de coulisse kreeg ik wel mee dat de oppositie ondertussen de organisatie bombardeerde met vele vele vragen. Er werd gezegd dat er ook bepaalde wethouders als mikpunt werden genomen en dat de vragen vooral op hen werden gericht. Ambtenaren die vrijwel fulltime bezig waren met het beantwoorden van vragen (waarvan vermoedelijk niks met het antwoord gedaan zou worden) dan met het werk voor de gemeente. Maar ook hier kon ik niks mee als raadslid. Vragen stellen en informatie ophalen is een belangrijk recht van raadsleden. Erg jammer vind ik het wel als het als instrument gebruikt wordt om een college lam te proberen te leggen. Hier snap ik als mens niks van.

En toen kwam het bericht van onze fractievoorzitter Maaike dat Ben Bijl via de app bekend had gemaakt uit de coalitie te stappen. Dit kwam niet helemaal uit de heldere hemel vallen. Het voorstel om de COL (soort AZC) te openen in Alkmaar moest al veelvuldig aan hem uitgelegd worden en dat dit ook in het voordeel is van Alkmaar. Daarbij was het voorstel al een absoluut compromis. Want als het aan ons had gelegen was het hele pand een AZC geworden. Maar voor BAS is bijna de helft van het pand toegeschreven aan spoedzoekers: Alkmaarders die om welke reden dan ook direct woonruimte nodig hebben zoals mensen die gescheiden zijn en die geen andere woonruimte kunnen vinden.

Deze gesprekken heb ik allemaal niet meegemaakt. Als “gewoon” raadslid stond ik hier totaal buiten. Dit wordt namelijk dor de “hoofdrolspelers” gedaan. Onze Maaike heeft onze fractie zoveel als zij kon meegenomen, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Meenemen en input ophalen en daarna dealen en wealen.

Ondertussen werd er uiteraard door andere “hoofdrolspelers” behoorlijk getrokken aan Ben. Hun uiterste best werd er gedaan om scheurtjes in de coalitie te brengen. Niet in het belang van de gemeente, maar in het belang van hunzelf. Het compromis was blijkbaar nog steeds lastig voor Ben om uit te leggen, hoeveel de coalitie ook probeerde om hem hiervoor handvatten te bieden.

En weet je, dit begrijp ik echt totaal niet. Mijn politieke pet staat zoveel anders dan het niet willen bieden van opvang aan kwetsbare mensen. Wellicht heb ik een bord voor mijn kop, maar een mens is voor mij een mens. Waar diegene ook vandaan komt. Al is het van de maan, voor mijn part.

De schamele keren dat ik als raadslid iets kon doen in de raadsvergadering zelf of een samenwerking met anderen stond in een zeer zwak licht. En ik geef direct toe dat ik het vak van raadslid nog lang niet onder de knie heb. Maar ik heb toch vaak een kortere inwerkperiode meegemaakt. Het gevoel dat anderen mij overdonderen en dat ik vrijwel geen ruimte voel om ook iets echts te vinden heb ik vrijwel nooit in mijn professionele leven meegemaakt.

Corina Garcia

Raadslid GroenLinks Alkmaar