Surprisestress
Column: Klaas Kirpensteijn
Gepubliceerd: 6 december 2024
Surprisestress, kent u dat? Ik heb er al een paar weken last van.
Dit weekend vieren we met het gezin pakjesavond, zonder gelovigen, maar met verplicht een surprise en een gedicht voor degene die boven kwam drijven op lootjestrekken.nl. Mijn vrouw en mijn kinderen zijn belachelijk goed in surprises en maken er ware kunstwerken van. Ik moet dus aan de bak met plakken en knippen om niet uit de toon te vallen, maar eerlijk gezegd ben ik meer van de gedichten.
Toch ben ik wel gek op het Sinterklaasfeest. Ik kan nog steeds met plezier en een beetje spanning terugdenken aan de sinterklaasfeestjes uit mijn jongste jeugd, toen we met een hele groep kinderen bij een van de buren op de grond in de woonkamer zaten te wachten op de entree van Sinterklaas en Piet. En die pakjesavond die we nu met het gezin vieren is toch altijd weer een van de leukste avonden van het jaar.
Ik kom uit een familie van Sinterklazen.
Mijn vader, SinterKlaas sr., speelde regelmatig de rol van Sinterklaas, eerst op scholen en later bij ouderen.
In het Hof van Sonoy, toen nog een hervormd tehuis voor oude mannen, vroeg hij als Sinterklaas aan een van de bewoners: “Ken je me nog?”. De oude man dacht even na, en zei toen “Dag dominee”. Probeer dan maar eens niet te lachen.
Een paar bedden verder lag een andere man, die alles nog wel op een rijtje had. Hij kon zijn ogen niet afhouden van Zwarte Piet, voor de gelegenheid gespeeld door een secretaresse van mijn vaders kantoor. “Piet heb helegaar een bloessie!” grijnsde de man in heerlijk Westfries.
Sinterklaas spelen voor volwassenen kan best leuk zijn. Toen mijn goede vriend Harry en ik ontdekten dat we tegelijk Sinterklaas waren op twee verschillende basisscholen in Sint Pancras, besloten we om daarna samen onze rotaryclub met een bezoek te vereren. Het werd een dolle boel toen we daar samen in bisschopskostuum binnenkwamen, een katholieke Klaas en een protestantse.
Onvergetelijk was ook het verassingsbezoek van Sint en Piet bij een vriendinnengroep van mijn vrouw, waarbij zoon Wouter als Piet optrad. Het was een uitgestelde sinterklaasviering, met surprises, ergens in april, bij een van de vrouwen thuis in Castricum. Parkeren voor de deur lukte niet, dus er zijn vast enkele Castricumse kinderen ernstig getraumatiseerd geraakt toen ze op een mooie avond in april Sint en Piet door de straat zagen lopen. Leg dat maar eens uit, als ouder…
Maar het allerleukst is het toch om Sinterklaas te zijn voor de jongste groepen van de basisschool. Voor kinderen die vast in het verhaal geloven, die soms verrassend open zijn en de Sint van alles toevertrouwen.
Hoewel de school bij mij in de straat is, werd voor de aankomst flink uitgepakt. Sinterklaas kwam aan in een cabrio, een pakjesbus, een golfkar of een brandweerauto. Deze Sint wilde niet op een paard; met mijn postuur kun je dat een paard niet aandoen.
En dan moet je natuurlijk wél het Sinterklaasjournaal bijhouden, anders heb je geen idee waar de kleintjes het over hebben als ze vragen of Ozosnel alweer beter is, en of de pakjesboot weer terecht is.
Heel anders was het toen ik één keer invalsint was op een basisschool in Amsterdam IJburg, een school met een multicultureel leerlingenbestand. De meeste leerlingen daar waren thuis niet opgegroeid met de sinterklaascultuur en zagen mij gewoon als een verklede vent, die hopelijk een kadootje kwam brengen. Toch zaaide de verschijning van de Sint ook daar wel wat verwarring. Toen ik aan een donker meisje van een jaar of zeven vroeg wat er op haar verlanglijstje stond, zei ze: “Heb je mijn email dan niet gelezen, slimmerd?”
Dat is nog eens wat anders dan een schoen met een wortel.
Klaas Kirpensteijn
Deel
