Woelige Feestdagen
Column: Kraantje
Gepubliceerd: 20 december 2024
Het is weer die tijd van het jaar waarin de wereld hoort over te lopen van welwillendheid en naastenliefde, een prestatie die steeds meer lijkt op het oproepen van sneeuw in de Sahara. De kerstgeest, net als de competentie van de regering, lijkt tegenwoordig schaars te zijn. En terwijl de kerstlichtjes flikkeren en het Mariah Carey-seizoen serieus van start gaat, is het de moeite waard om ons af te vragen: hoe moeten we in vredesnaam vrede op aarde belichamen als de (geo)politiek haar uiterste best doet om de viering van surprise-avond op kantoor na te bootsen — ongemakkelijk, chaotisch, en niemand is echt blij.
Landen kibbelen over handelsdeals zoals familieleden vechten om de laatste geroosterde aardappel, behalve dat de inzet van een iets andere orde is. En dan is er ook nog de jaarlijkse klimaatconferentie, waar wereldleiders discussiëren over het redden van de planeet terwijl hun entourages genoeg kerosine verbranden om de slee van de Kerstman een decennium lang van energie te voorzien. Toch worden we wel allemaal aangemoedigd om ons inpakpapier te recyclen — vrede op aarde, maar wel duurzaam en biologisch afbreekbaar, alstublieft.
Dichter bij huis lijkt de kerstgeest een bewonderenswaardige poging te doen om de koopkrachtcrisis te ontwijken. Je huis behaaglijk verwarmen lijkt steeds meer op een luxegoed. Terwijl de kalkoenprijzen hoger stijgen dan de ambities van Elon Musk, is het advies om een “minimalistische” kerst te omarmen. Want niets schreeuwt feestvreugde zoals een sappig feestmaal inruilen voor een blik bonen en gedroogd fruit en wat kerstfrutsels van vorig jaar uit de koopjeshoek bij de Action. Zelfs Dickens’ Geest van Huidig Kerstmis zou versteld staan, of op zijn minst emotionele schade lijden.
Natuurlijk helpt de media ook niet mee. Elke december worden we overspoeld met mierzoete verhalen over “miraculeuze kerstherenigingen”, die, hoewel hartverwarmend, de minder smakelijke waarheden verdoezelen. Voor elke tranentrekkende knuffel op het vliegveld zijn er een families die niet door keuze, maar door grenzen die ze niet hebben gevraagd, gescheiden zijn. En toch worden we allemaal geacht kerstliederen te zingen over vrede op aarde terwijl we gemakshalve de delen negeren die niet trending zijn op Twitter.
Dan is er nog de zakelijke drang naar deugdzaamheid. Niets zegt ‘feestseizoen’ zo goed als winkelbedrijven die je aansporen om nog meer onnodige gadgets voor je geliefden te kopen. Toch is het fijn om te weten dat zelfs de meest cynische kapitalistische ondernemingen de tijd kunnen vinden om te doen alsof ze ergens om geven – al is het maar voor de duur van een tranen trekkend reclamespotje van 30 seconden. En laten we wel zijn, zo’n Bluetooth-gadget, maakt het leven vast makkelijker.
Toch mogen we de hoop niet volledig verliezen. Als Kerst ons één ding leert, is het dat de mensheid floreert op kleine, soms absurde, daden van vriendelijkheid. Misschien is het de buurman die je zijn wifi-wachtwoord aanbiedt nadat die van jouw mysterieuze kuren vertoont middenin een belangrijke Teams bespreking. Of misschien is het een vreemde die je voor laat gaan, omdat je peuter de boel bij elkaar krijst in de file bij de kassa. Deze momenten halen misschien de krantenkoppen niet, maar het zijn de kruimels van troost die ons ervan weerhouden het geloof in de mensheid volledig te verliezen.
En dat is misschien het mooiste van kerst: het is een oefening in hoop. Hoe slecht het jaar ook is geweest – of je nou de liefde van je leven hebt ontmoet of net drie planten en een relatie hebt begraven – kerst zegt: probeer het nog een keer. Maak een beetje ruimte in je hart voor de goede dingen, ook al moet je daarvoor eerst de scherven opruimen van wat kapot is gegaan.
Dus laten we dit jaar proberen de vrede een kleine voorsprong te geven op de ergernissen. Wie weet, misschien lukt het ons dit jaar om een vleugje kerstmagie vast te houden. Vergeef je schoonmoeder haar scherpe tong, laat dat achterneefje met kritiek op het eten lekker kletsen, en glimlach naar de kleuter die jou net aanreed met z’n boodschappenkarretje.
Laten we het glas heffen op het overleven van weer een jaar. Want als vrede op aarde een luchtkasteel lijkt, is het minste wat we kunnen doen de strijdende facties aan de eettafel in toom houden. Prettige kerstdagen — of op z’n minst een redelijk verdraaglijke december. En zo niet? Ach, volgend jaar proberen we het gewoon weer.
Kraantje
Deel
