Aandachtsgeil
Column: Cindy Schrikkema-Stofberg
Gepubliceerd: 26 januari 2024
Aandachtsgeil… een woord met een beetje een nare smaak in de afdronk, maar eigenlijk zijn we (bijna) allemaal wel een beetje aandachtsgeil geworden in de afgelopen jaren denk ik.
Vroeger (ja ja, ik haat het dat ik het nu doe haha) had je geen Social Media. Je foto’s liet je afdrukken en werden in een album geplakt om te laten zien aan visite die bij je kwam.
Als je iets bijzonders had meegemaakt dan vertelde je dit aan mensen persoonlijk of via een brief of telefoon. De wereld is veranderd en ook wij zijn veranderd.. stiekem allemaal een beetje aandachtsgeil. De een wat meer dan de ander.
Facebook, Instagram, X, Threads, je kunt het zo gek niet bedenken of je vindt foto’s en informatie van mensen.
Ik ben ook aandachtsgeil, in de eerste instantie ging ik hier hard tegen in toen ik deze voor mijn gevoel nare beschuldiging naar mijn hoofd kreeg. Het voelde zo niet oké, tot ik er eens beter over na ging denken. Ten eerste: wat is er mis met aandacht willen? Iedereen vindt het fijn om aandacht te krijgen, dat zit er als kind al in. Die nare smaak die het woord ‘aandachtsgeil’ mij gaf zit in mijn eigen mond en nu ik er beter over na heb kunnen denken heb ik dat kunnen veranderen in een neutrale smaak.
Ik schrijf columns met de bedoeling dat ik mij heerlijk kan uitleven in mijn teksten, maar ik vind het ook fijn als mensen het lezen, als er mensen zijn die zich erin herkennen. Als niemand mijn columns zou lezen dan voelt dat niet fijn. Het schrijven is dus ook een uiting van aandacht vragen.
Het delen van je sport/gym foto’s op Social Media, het eten wat je gegeten hebt, de nieuwe kleding, je vriendjes en vriendinnetjes, je vakantiekiekjes. Alles draait om aandacht, want anders zou je het gewoon alleen op jouw eigen laptop of mobiel laten staan.
Er zijn natuurlijk ook mensen die wat mij betreft te ver gaan en aandacht vragen over de rug van anderen. Die een ziekte, het leed of nieuws van anderen gebruiken om zichzelf op de voorgrond te zetten. Die een ziekelijke dwang hebben om altijd in het middelpunt te blijven staan ook al gaat de kern helemaal niet om hen.
Of mensen die op Social media alleen een kreet posten die zo veel meer vragen oplevert omdat mensen nieuwsgierig zijn… “Vandaag wordt een moeilijke dag”. Je weet dat er dan veel mensen zullen reageren als “wat is er dan” etc.
Mensen zijn van nature sociaal en wij hebben behoefte aan contact met anderen. Hechting met of aan anderen geeft een gevoel van zekerheid, veiligheid of bescherming. Behoefte aan aandacht heeft ook te maken met behoeft aan waardering, erkenning en respect.
Is er iets mis met jou als je aandacht wil? Als je het fijn vindt dat mensen jouw postings of in mijn geval columns leuk vinden en reageren? In mijn ogen niet, maar er zal altijd een groep mensen blijven die daadwerkelijk niets hebben met aandacht en een nog grotere groep die zelf graag aandacht willen maar uit angst voor afwijzing bij voorbaat negatief gaan doen over anderen die aandacht krijgen zodat zij er zelf ‘minder’ slecht uitkomen.
Mensen mogen er van alles over vinden en denken, stiekem of openlijk. Aandacht hebben we toch ergens allemaal wel nodig, de een gewoon meer dan de ander.
Ik hoop dat ik jullie aandacht had.
Cindy