Stralend in De Hout
Column: Klaas Kirpensteijn
Gepubliceerd: 19 april 2024
Ons mooie oude stadspark De Hout, groene long in de stenen stad, is voor mij een van de fijnste plekken in Alkmaar. Er liggen vooral mooie herinneringen: Met opa, die in Huize Westerlicht woonde, naar de hertjes en de apenkooi, een ijsje bij Bolle Jan, concerten bij de muzieknis en veel wedstrijden van Alkmaar ’54 en AZ in het knusse oude stadion. Het is een plek in de stad waar je graag wil zijn.
Maar aan de horizon staat ook altijd de hoogbouw van de plek in onze stad waar je vooral níet wil zijn: Het Noordwest ziekenhuis. Dat roept bij mij vooral vervelende en verdrietige herinneringen op, aan momenten in mijn leven die ik best had willen overslaan.
Het is natuurlijk geweldig dat onze regio beschikt over een groot ziekenhuis waar je met zo’n beetje al je mankementen terecht kan. Het oude Centraal Ziekenhuis, in de Cadettenschool, lag mooi aan de rand van de stad, verscholen in het groen. Een bijzondere plek die als het ware aan de basis heeft gestaan van mijn leven, want mijn vader ontmoette er mijn moeder, die verpleegster was.
Maar stad en ziekenhuis zijn gegroeid, de locatie is er niet mooier op geworden, is onpraktisch en lastig bereikbaar. De parkeerterreinen zijn vaak vol. Maar ja, verhuizen is veel te duur.
In de laatste maanden was ik er vaak, te vaak. Ik kreeg een diagnose waardoor eerst de bodem uit je bestaan zakt. Maar als je dan leest dat de ziekte te genezen is, dan krabbel je weer een beetje op. De dokter vertelde dat er veel meer mannen doodgaan mét prostaatkanker, dan aan prostaatkanker. Toch staat het leven voor een paar maanden in de parkeerstand, worden er even geen plannen gemaakt en vraagt je gezondheid alle beschikbare energie van jezelf en van je partner.
De mensen die in het ziekenhuis werken hebben indruk op me gemaakt. Ze zijn met te weinig, werken zich een slag in de rondte, maar zijn toch in staat om je veel aandacht en tijd te geven. Die aandacht was prettig en persoonlijk en ik heb me nooit een nummer gevoeld.
De behandeling is afgesloten met zes weken bestraling op de afdeling radiotherapie van het ziekenhuis. Wat ze daar doen is doodeng, maar op een gekke manier heb ik me er toch welkom gevoeld. De medewerkers lijken er wel nóg aardiger, en de wachtkamer is net even gezelliger dan gewoonlijk. Met actuele tijdschriften op tafel, en niet alleen een versleten Libelle uit 2016. Mensen raken er met elkaar aan de praat, ze zijn allemaal lotgenoten en dat schept blijkbaar een band.
En ik kreeg er ook nog een parkeerkaart, waarmee ik voor de ingang van de afdeling mijn auto kwijt kon. Topservice!
De bestralingen zijn nu afgerond en de parkeerkaart is verlopen: Life goes on! Na de laatste bestraling heb ik, op weg naar huis, een ommetje gemaakt langs de bloemenklok en de hertenkamp, net als vroeger met opa. Heerlijke plek. Ik raakte er in gesprek met een aardige vrouw, die met haar kleindochter aan het wandelen was, en die me een toepasselijk compliment gaf: “Wat ziet u er stralend uit!”
Klaas Kirpensteijn