Een beetje meer midden
Column: Peter Visser
Gepubliceerd: 19 januari 2024
Op een nieuwjaarsreceptie, sprak ik een dame, wier mening ik nogal serieus neem. Zij vertelde mij dat we ooit nog eens een oorlog gaan krijgen om drinkwater. Ik schrok mij een hoedje. Niet meteen een blijde boodschap in de eerste volle week van Januari. Maar ze was nog niet klaar. Ook de hevige tegenstellingen in de wereld zullen we in ons eigen kikkerlandje gaan merken. En dan niet alleen economisch, want dat is maar geld. Nee ook in onrust. Ik lees mijn kranten, maar sla wel steeds meer de late night televisietafels over en ik kan ook niet ontkennen dat ik me soms opsluit achter de dijk. Maar van deze opmerking was ik toch ineens klaarwakker.
De opmerking houdt mij al twee weken bezig. Ik ben wat intensiever op andere geluiden gaan letten en heb de bewuste opmerking inmiddels ook gedeeld met mensen op mij heen. En wat blijkt? Zij doen er nog een schepje bovenop. Issues in de hele wereld, gaan steeds dichter om ons heen uitgevochten worden. Als positieveling heb ik toch wat moeite met deze instelling en ik probeer toch graag het tegenovergestelde te bewijzen. Ik vrees echter dat mijn gesprekspartners het bij het rechte eind hebben. We zijn het midden kwijtgeraakt. Meningen moeten verteld worden en de mening van een ander is niet meer van belang. Sterker nog bij het vertellen van een mening staat er gelijk een hokje voor je klaar waarin je volgens de menigte thuishoort. Of je er nu in thuis voelt of niet. Een ander bepaalt je thuisbasis.
Ga maar eens een politiek gesprek aan. Je komt van een koude kermis thuis. Vertel maar eens wat voor geloof je aanhangt, wat je ook gelooft het is nooit het goede geloof en niet geloven is ook niet aan de orde. We schijnen een hele ingewikkelde verkiezing achter de rug te hebben, maar er lijkt me niks ingewikkelds aan, het volk heeft gekozen en daar moet je naar luisteren. Maar deze zin alleen al, is een gevaar voor het oudhollandse hokjesplaatsen. Kennelijk ben ik het eens met de verkiezingsuitslag. Maar het gaat helemaal niet om eens of oneens, we hebben met elkaar afgesproken dat de meerderheid bepaald minimaal 1 keer per vier jaar. En toch heeft de verliezer de behoefte om ons te behoeden voor naderend onheil. En of die verliezer nou links of rechts is, dat maakt niet uit. Want zo gauw je verliezer bent, moet je zo hard mogelijk roepen dat het helemaal fout gaat in dit land en iedereen in de politieke arena maakt zich er schuldig aan.
Links, rechts, boven en beneden. Het is tenenkrommend. Laten we het eerst nu eens even proberen en als ’t niks is; stemmen we gewoon weer opnieuw. Maar het onderstrepen van tegenstellingen ontwricht de samenleving. Het laten tellen van alleen je eigen mening ontwricht de samenleving. Ik maakte laatst een stuurfout, een aantrekkelijk dame in een witte auto heeft 5 minuten naast me gereden met haar middelvinger omhoog. Ik had zelfs sorry willen zeggen, maar ze kon me niet zien, want haar slanke middelvinger met trouwring belemmerde haar uitzicht.
Ook als ik de krant lees, verbaas ik me meer en meer. Kennelijk denkt de journalist heel vaak dat we op zijn mening zitten wachten. Zijn of haar mening lees ik wel in een column, maar tegenwoordig is elk geschreven verslag doorspekt met een zienswijze. Als lezer mag ik me bijna geen mening meer vormen en als je ze er op aanspreekt is alles in het kader van het vrije woord. Heb je dan niet door dat het vrije woord soms ontwricht? Of is ontwrichten het doel? We komen niet meer aan fouten maken toe, sorry zeggen is wel heel erg 1990. De slanke middelvinger met trouwring belemmert het uitzicht op sorry. Een bivakmuts op met oud en nieuw belemmert het uitzicht helemaal. Ik leef gelukkig in een omgeving waar ik fouten mag maken en gelukkig word ik veel vergeven. Laat iedereen gewoon even lekker zijn gang gaan, zonder er gelijk een veroordeling aan te plakken, geef wat ruimte en laten we alsjeblieft geen oorlog maken over drinkwater.
Gelukkig nieuwjaar
Peter Visser