Opa Paard
Column: Peter Visser
Gepubliceerd: 22 december 2023
Het is zover: twee weken geleden hebben de liefde en ik een nieuwe titel gekregen. Zoon en
schoondochter zijn bevallen van een zoon. En hoewel ik hier eigenlijk nooit namen noem, maak ik
daar nu graag een uitzondering op. Onze namen worden namelijk al jaren genoemd en de zijne
nog maar twee weken. En als je zijn naam noemt zeg je ook welkom in deze wereld. En welkom is
‘ie hoor. Nog een reden dat ik hier zijn naam wil noemen. Ik was de enige in de familie die zijn
naam nog niet wist. Een paar weken geleden was er namelijk een name revealparty en dat vond ik
even te veel van het goede en iets te modern. Er mag best wat geheim blijven in het leven, dus die
had ik even (als enige) overgeslagen. En iedereen heeft ook zijn best gedaan om de naam voor mij
verborgen te houden. Ik had het wel bijna zelf per ongeluk ontdekt. Bij de bezichtiging van de
kinderkamer, zag ik in de wieg een pet met Olav op de lakens liggen. Potverdorie, nu weet ik dus
toch de naam. Later bleek dat dat de pet van vader was; maar die heet helemaal geen Olav. Dus
deze link is me nog niet helemaal duidelijk. Alle betrokkenen waren heel erg bezig om de naam ver van mij te houden. Zo erg zelfs dat ze me op de dag van de geboorte vergeten waren om nu wel de naam aan mij bekend te maken. Maar toen mocht het. Zijn naam is…… DRIES…
Word je toch blij van zo’n naam… Dries…. Stoer en strak. Ik heb zijn noren al klaar liggen. En niet alleen zijn noren. Zelfs de paarden haalden opgelucht adem, met een Dries in de familie moeten we er wel een paardenvriend bij hebben. Dat was me tot nog niet gelukt; helemaal niemand in de familie heeft het paardenvirus…niemand… De nieuwe mama had ik al tijdens de zwangerschap gevraagd om regelmatig de stal te bezoeken en die heerlijke paardenlucht in te ademen. We kunnen niet vroeg genoeg beginnen met het infecteren van de paardenliefde. En met een kleinkind in de wieg met de naam Dries, kan het niet mis gaan. Ook de titel opa paard, ga ik met eer dragen. Ik had hier al eens verteld over het hebben van bonuskinderen en dat ik dat eigenlijk maar een hele rare benaming vind. Maar ja, ik ben nu eenmaal niet hun vader. Daar is er maar één van en ook hij is niet alleen een leuke vader, maar ook de echte. Daar verander ik helemaal niets aan en dat wil ik ook helemaal niet. Maar bij de titel opa krijgt hij wel serieuze concurrentie. En niet alleen van mij. Want het voordeel van al die samengestelde gezinnen is dat het Dries niet gaat ontbreken aan voldoende opa’s en oma’s. Ze hebben er zelfs allemaal al koosnaampjes voor bedacht. En voor mij is dat Opa paard. Een geuzennaam zou ik zeggen. Dus opa paard is opa er nog trots op ook.
Ook ik moest even slikken toen ik de pasgeborene in levende lijve zag en ook ik betrapte mezelf erop dat ik foto’s liet zien van Opa paard met Dries in zijn armen. Maar nog mooier is, dat de liefde ook oma is geworden en ondanks haar jeugdige uitstraling en leeftijd, je het niet zou vermoeden; Zij is echt oma. Ze glimt er over. Zes jaar lang stond ik als screenfoto fier op haar telefoon. Maar sinds twee weken moest ik, zonder gene, plaats maken voor Dries. Maar ik heb ruimhartig een stap opzij genomen. Wat ik ook zo opvallend vind, is dat jong volwassenen in een uur tijd ineens volleerde ouders worden. Ze pakken het zo mooi rustig op. Dries is in goede handen, dat heb ik al gezien. En Dries komt langs met kerst. En na het uitpakken van de kadootjes, neem ik Dries ff stiekem mee naar de stal. Hij moet even zien, wat hij al 9 maanden heeft geroken. Zijn vader en moeder zijn fervente Max aanhangers, maar de geur van verbrand rubber heeft hij nog niet geroken. First things first….. paardenpoep. Opa paard laat zich natuurlijk niet foppen.
Fijne kerst
Peter Visser