Afscheid nemen bestaat niet…
Column: Fernando Jonker
Gepubliceerd: 13 januari 2023
Toen ik mijn vriendin leerde kennen wist ik dat ze een droom had om te reizen naar Australië.
Ze had haar geliefde plekje in de Pijp opgezegd en ging samenwonen met een goede vriendin om kosten te besparen en zo wat extra geld te sparen voor haar reis naar Australië.
De reis Australië is er nooit van gekomen, omdat ze die droom liet varen voor mij. Ze verliet Amsterdam ( een van haar grote liefdes) om met mij te gaan samenwonen in Alkmaar. Een van de voorwaarden was dat haar schommel mee kon verhuizen. Ja, bij ons in huis hangt een schommel. Een schommel heeft iets van sentiment. Ik denk dat iedereen wel eens heeft geschommeld, en deze schommel in huis doet ons er aan herinneren dat het fijn is om je soms weer als een kind te voelen wanneer je schommelt.
Toen het nieuws kwam dat Australië weer toegankelijk werd (door corona was Australië lang niet toegestaan), begon het bij mijn vriendin behoorlijk te kriebelen. En toen een goede vriendin van haar een schoonzus in Australië had wonen die op zoek was naar iemand uit Nederland die hen in Australië kon helpen op de boerderij, toen was de kriebel veranderd in een besluit. Als ik dit nu niet doe dan zal ik het misschien nooit doen. En als ik het nooit zal doen dan zal ik misschien voor de rest van mijn leven spijt hebben.
Ik heb mijn dromen ook waargemaakt. En één van mijn dromen (het openen van een tweede restaurant) is mede mogelijk gemaakt door mijn vriendin. Ik weet nog goed hoe ik altijd aan het praten was over het hoekje van de bierkade en verdronkenoord, wat nu La Locanda is. Op een gegeven moment was ze mijn praatjes meer dan zat. Praatjes vullen geen gaatjes Fer, zei ze dan altijd. Stop met praten en doe het gewoon. En zo geschiedde. En ondanks het feit dat ze het af en toe meer dan zat was dat ik op een gegeven moment 24/7 met Joey op pad was voor La Locanda, ondanks dat bleef ze mij steunen in het plan La Locanda te openen.
En nu is het haar beurt. Haar beurt om haar droom waar te maken. Ik sta honderd procent achter haar keus om het nu te doen. Ik gun het haar ook die droom waar te maken. De tijd vliegt, en soms denk ik dat we voor de gek worden gehouden betreft de tijd. Het lijkt alsof de tijd sneller en sneller voorbij gaat. Opeens is het zover dat ik samen met mijn vriendin een reis ga maken naar de Filipijnen. Een reis waar we best lang naar hebben uitgekeken. Ik besef mij ook niet dat we nu al gaan. Na de reis naar de filipijnen zal zij haar reis vervolgen naar Australië en ik keer weer huiswaarts.
We gaan geen afscheid nemen… want ze gaat wel weg, maar ze verlaat mij niet… want afscheid nemen bestaat niet!
Fernando Jonker