Edgar en Nelfa
Column: Fernando Jonker
Gepubliceerd: 2 september 2022
Soms ontmoet je mensen in je leven waar je een klik mee hebt. Iedereen kent wel de vakantievrienden. En hoe vaak hebben we wel niet gezegd: we spreken nog een keertje af als we weer thuis zijn! In vele gevallen gebeurt dit niet (denk ik in ieder geval).
De maandag is een beetje heiig voor Max en mij. Op deze dag proberen we meestal wat leuks te doen. Een van de leuke dingen is toch een dagje Amsterdam bezoeken. Amsterdam zit bij ons allebei in het hart. Omdat ik druk in de voorbereiding toen met La Locanda bezig was en met een bepaald concept voor ogen, bedacht Max om eens bij Parlotte te eten. Even een beetje inspiratie opdoen. Een leuk bistro café in Amsterdam waar menig bekende en onbekende het café wist te bezoeken. Zo ook wij. Max had gereserveerd om 18:00. Het was die dag een prachtige zonnige dag. En eigenlijk hoopten wij buiten te kunnen eten. Helaas, terras zat vol. We namen binnen plaats, maar vroegen aan de vriendelijke bediening of het mogelijk was buiten plaats te nemen zodra er een plekje buiten vrij kwam. Na een klein uurtje en wat heerlijke bar bites mochten we buiten op terras plaats nemen.
We zaten een beetje rechts in het midden op het terras aan het pand. Naast ons zit een prachtige Aziatische vrouw (Indonesië), met een vriendelijke uitstraling. En tegenover deze vrouw zit een galante meneer. Knappe vent met stralende oogjes. Hij is een generatie ouder dan ik en over de vrouw kan ik niet echt zien of ze generatie ouder is of wellicht mijn leeftijd. Ik weet niet meer hoe, maar op de een of andere manier raken we met elkaar in gesprek. Soms zit je naast mensen en dan deel je een zin of een opmerking. En daarna bemoei je je weer met elkaar. Maar op de een of andere manier klikt het direct en kletsen we honderduit. Mevrouw heeft een eigen toko om de hoek en meneer heeft zijn sporen verdiend. Eigenlijk hoeft hij niet meer te werken, maar omdat hij het niet kan laten werkt hij nog steeds en wel op drie vlakken.
We trakteren deze aardige mensen op een espresso martini en proosten op de gezellige avond. En zo trakteren zij ons ook op een espresso martini. Op een gegeven moment wordt ons verzocht om naar binnen te gaan en daar aan de bar zetten we de avond voort. Het is alsof we al jaren bevriend zijn. Wanneer het einde nadert rekenen we af en beloven we elkaar om nog eens met elkaar af te spreken…
Met max ben ik nog de stad in geweest tot in de late uurtjes…
De volgende ochtend hebben we het nog over Edgar en Nelfa. En ik weet niet meer precies wanneer, maar spoedig zijn we elkaar gaan volgen op insta. En wisselden we elkaars nummers uit. En zo nu en dan was er app contact. We probeerden met elkaar af te spreken, maar door drukke agenda’s kwam het er niet van. Maar de intentie was er. En daar waar het ook had kunnen vervagen, daar bleven we contact houden. Afgelopen zondag berichtte Edgar mij of wij nog plek hadden in Fernando’s. Zowaar was er een annulering en hadden we nog een tafeltje vrij.
Ik was enthousiast en verheugde mij er op voor hen te koken. Ik vertelde Mark hoe leuk deze mensen waren en hij wist nog dat ik het eens over ze had gehad. Eenmaal binnen gekomen was het gevoel nog steeds hetzelfde. Wat leuk om ze weer te zien. Ze vonden het eten erg lekker en de sfeer en gastvrijheid ook heel erg goed. Gelukkig dacht ik haha.
Ik geloof niet in toeval en dat wij die avond in Parlotte naast ze kwamen te zitten had zo moeten zijn. Ik kan iedereen aanraden jezelf open te stellen voor een gesprek met een ‘stranger’ en een gesprek aan te gaan. En wanneer het klikt gewoon kijken waar zo’n gesprek toe tot kan leiden… misschien leidt het wel tot iets moois zoals onze vriendschap met Edgar en Nelfa…
Fernando Jonker