Full nest
Column: Kim Klaver
Gepubliceerd: 7 juni 2024
Deze week ging mijn schoondochter meedoen aan de Ringvaart Regatta. Een roeiwedstrijd van 100 kilometer, in een zogeheten Acht, dus met acht roeisters en een ‘stuur’ de boot in en een uurtje of 12 achter elkaar trekken aan die riemen. Voor het goede doel, de dames van team Row the Ribbon hadden gekozen voor Pink Ribbon.
Nu kwam haar moeder als verrassing over uit Duitsland, kindlief wist van niets. Ik had dus een logé in huis, een werd zelfs twee want het zusje kroop er ook bij en zo hadden we hier ineens weer eens een vol huis met lieve stemmen en heel veel gezelligheid.
We stapten om vijf uur ‘s ochtends samen in de auto en reden een uurtje naar de start in Leiderdorp. We dronken koffie tussen studenten op badslippers en hoorden allerlei kreten die te maken hadden met een juiste tilwijze van al die enorme boten, er gingen er 150 achter elkaar het water in!
Haar dochter en dus mijn schoondochter was ontroerd toen ze haar moeder zag, wat een grote verrassing was het en je zag heel even dat kinderkoppie doorschijnen in haar mooie bijna-volwassen gezicht. Je begrijpt het al, we moesten toen allemaal janken en lachen tegelijk.
Ik reed weer terug naar huis om voor negenen ‘s ochtends plaats te nemen achter mijn computer, moeder en zus maakten er een gezellig dagje Leiden van en sloten later die dag weer even aan bij een ‘stopje’, waar ze een uitgeput team aantroffen dat na een paar bananen en ‘gelletjes’ weer wat kracht verzamelde voor de laatste 12 kilometers. En doorrrr.
Ze hebben het gehaald, wat een meiden, helden, die een ervaring voor het leven rijker zijn en een sterk staaltje doorzettingsvermogen lieten zien.
Na weer een nachtje bij mij op zolder dronken moeder en zus vanochtend samen met mij een kop koffie en daarna vertrokken ze voor een tweede gezellige dag samen. Bijpraten, liefde, een fijne tijd met elkaar. Vanavond sluiten mijn zoon en schoondochter hopelijk ook nog even aan en eten we met elkaar.
Vanavond ligt het logeerbed hier weer vol en morgen rijden zij en ik samen naar haar nieuwe huis in Duitsland, waar ik een weekendje ga helpen klussen in het nieuwe pension dat ze daar samen met haar man is begonnen. Want ja, ook bij haar hebben alle vogeltjes het nest verlaten en werd het tijd om van de eigen dromen realiteit te maken. Dat doorzettingsvermogen komt duidelijk ergens vandaan!
Waarmee ik maar wil zeggen: dat empty nest is zo empty nog niet. Ineens heb je weer een hok vol, met mensen die je een paar jaar geleden nog niet kende maar die inmiddels ook familie zijn geworden. Ik vecht er niet meer tegen hoor, ik omarm het allemaal en geniet als een dolle van die grote, mooie kinderen die weliswaar niet meer thuis wonen maar nog steeds een hoop reuring geven.
Deel
