Ho ho ho dat gaat zo
Column: Cindy Schrikkema-Stofberg
Gepubliceerd: 8 december 2023
Ik herinner mijzelf nog als de dag van gister november en december. Jeetje twee maanden vol spanning en gekkenhuis. 11 november dat we met een zelfgemaakte lantaarn langs de huizen snoep mochten ophalen. Dat was groot feest want wij hadden vroeger nooit snoep in huis.
Door de week biscuitjes en in het weekend een lekkere koek. We moesten kiezen woensdag middag of zaterdag chips voor bij de televisie. Voor alle mensen die jonger zijn dan mijn generatie, wij hadden in mijn jeugd maar een paar zenders en voor kinderen was er alleen woensdag middag en zaterdag iets leuks op tv. Haha mijn eigen kinderen kunnen zich dit niet eens voorstellen.
Mijn ouders liepen op iedereen ver vooruit, want wij aten vroeger altijd al macrobiotisch, biologisch dynamisch. Pannenkoeken van boekweitmeel met bier, postelein die we gewoon langs te sloot konden plukken. Raapsteeltjes, Knolselderij, hoezo vergeten groentes? Ik herinner ze mij nog levendig. Brood zo stevig dat je bijna iemand zijn hoofd er mee kon in slaan. Maar mijn ouders hebben dit vol gehouden en leven nog steeds gezond op hun biologische manier waar ik nu overigens heel veel respect voor heb. Als kind natuurlijk niet, want ik lustte ook best een koekje en een snoepje.
Sint Maarten kennen ze niet overal, zo kenden mijn broertjes en zusje die bij mijn vader in Nijmegen woonde dit fenomeen niet. Laat mijn tante nu jarig zijn op 11 november en mijn vader elk jaar de kinderen mee nam naar Heerhugowaard waar volgens mijn broertjes IEDEREEN tante J. haar verjaardag vierde, zo gezellig, ze delen allemaal uit.
Het was ook voor mijn kinderen een sport om zo veel mogelijk snoep te verzamelen, zich vervolgens twee dagen ziek te eten en nog meer te stuiteren door alle suikers en kleurstoffen.
We hadden ene “Sint” feestje nog niet gehad of Sinterklaas stond al weer bijna voor de deur. De spanning van een verlanglijstje, krijg je wel of niet wat je heel graag wil?
Ik denk dat ik in mijn jeugd nog wel eens verkeerd communiceerde of niet duidelijk genoeg was in mijn wensen want het heeft toch wel heel wat jaren geduurd voordat ik eindelijk die pony kreeg. Hoe kon die goede man 1 wens “Pony” nu niet begrijpen.
Na Sinterklaas werd de kerstboom neergezet, 3 dagen waren we daar mee bezig want hij moest natuurlijk wel perfect in balans. Ik heb deze traditie trouw voortgezet en ook met mijn kinderen deden we er 3 dagen over.
Spanning ten top natuurlijk, want Sinterklaas had mij teleurgesteld maar de kerstman moest dan toch wel begrijpen dat de “pony” op mijn lijstje geen haarkapsel was. Helaas .. jeugdtrauma all over.
Als klapper van het jaar hebben we oud & nieuw. Een dag waarop we ellende nog even herbeleven om vervolgens met luid geknal van vuurwerk het los te laten en het nieuwe jaar in te knallen. De spanning bouwt op .. 10 – 9 – 8 – 7 – 6 – 5 – 4 – 3 – 2 – 1 …. HAPPY NEW YEAR
Yes, vol goede moed en goede voornemens die we binnen een maand al vergeten zijn.
Als echte ADHD-er spring, stuiter en dans ik in deze periode maar mee, is mijn hoofd nog meer chaos. Ik vergeet letterlijk wat ik 2 tellen geleden zei en denk ik alleen nog maar Ho ho ho … dat gaat zo!
Cindy