Oprecht iemand iets gunnen…
Column: Fernando Jonker
Gepubliceerd: 3 december 2021
Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik best wel vergeetachtig ben. Ik ken geen chaos, alleen gecontroleerde chaos. Wanneer ik bijvoorbeeld een afspraak heb bij de kapper, krijg ik de avond van tevoren een berichtje van mijn kapster Tamara: ‘Hey, morgen sta je voor 10:30 uur erop!’. Gelukkig maar, want anders zou ik het compleet vergeten.
‘Hoi Fer, je staat weer in de planning voor deze week. Wil je zorgen dat je column voor 12:00 uur in mijn mailbox zit?’Dit berichtje ontvang ik van de redactie van de Flessenpost. Ja, denk ik, dat moet ik niet vergeten! En toch zit ik nu thuis om 20:00 uur aan een column die om 12:00 uur al af had moeten zijn. Omdat ik het toch min of meer vergeten ben. Ik weet niet of vergeten het juiste woord is, ik zit met mijn gedachten even ergens anders…
Een paar maanden geleden kwam mijn vriendin thuis met het nieuws dat Mexico reizigers weer toeliet… Mijn vriendin is een reiziger en heeft veel van de wereld gezien. ‘Ik wil een ticket boeken’! Oké, oké, wanneer en wat wil je precies gaan doen’? ‘Ik wil een maand naar Mexico’! Mijn eerste reactie was: ‘Als je dat wilt, dan moet je gaan lieverd’. ‘Ja, ik denk dat ik wil gaan, maar vind je dat niet erg’? ‘Nee joh, als jij dit echt wilt, dan moet je het doen!’ Terwijl ik het zeg, merk ik dat ik het eigenlijk niet leuk vind, maar ik merk ook dat ik het haar wel gun. Het haar oprecht gun! Althans, ik denk dat ik het haar oprecht gun… Het is fijn, als je oprecht iemand iets kunt gunnen…
De eerste twee weken vielen mij, de tijd ging snel. Ik had mij voor genomen om niet te veel contact te zoeken en haar lekker vrij te laten en te laten genieten van haar reis. Zij vond de tijd juist tergend langzaam gaan. Waarschijnlijk omdat ze in de eerste twee weken zoveel had gedaan, dat het leek alsof ze al maanden onderweg was.
Wanneer je om iemand geeft en diegene aan de andere kant van de wereld is, merk je dat allebei in compleet andere werelden leeft. Niet alleen letterlijk andere werelden, maar ook de bubbel waar je in leeft. Hier in Nederland kregen wij met z’n alleen weer te maken met nieuwe coronamaatregelen (waar niemand vrolijk van werd) en in Mexico leefde mijn vriendin in een bubbel waar het elke dag feest was. Het corona-gedoe ging volledig langs haar heen en maar beter ook.
‘Check je de site van Schiphol, want het kan zijn dat ik eerder land, omdat deze vlucht iets korter is’, appt mijn vriendin. Ik ben geen held als het op Schiphol aankomt en ik zorg dat ik er ruim op tijd ben. Ik wil er staan, zodra ze door de schuifdeur loopt in de aankomsthal. Mijn dochters gaan mee, we zijn op tijd en het wachten begint. Na klein half uurtje loopt ze door de schuifdeur. Ik loop op haar af en geef haar een knuffel. Ze laat haar tranen de vrije loop en nu besef ik des te meer hoe erg ik haar gemist heb. Thuis aangekomen kookten de meiden en ik voor haar en genoten we lekker van een glaasje Mescal, die zij mee had genomen uit Mexico. Terwijl ik geniet van dit heerlijke drankje, schiet mij weer te binnen dat ik nog een column moet versturen naar de Flessenpost.
Daar waar ik normaal gesproken eerst een column schrijf en daarna een titel, begin ik nu met de titel: Oprecht iemand iets gunnen… Ik hoop dat het stof tot nadenken geeft. Als je iemand iets gun, gun het diegene dan echt. Maar dan ook echt…
Fernando Jonker