Verplaats je eens in een ander
Column: Fernando Jonker
Gepubliceerd: 20 mei 2022
Eén van mijn favoriete films is Patch Adams. Daar waar Robin Williams in een psychiatrisch ziekenhuis terecht komt en tot inzicht komt dat hij niet degene is die de weg kwijt was, maar de psychiaters de weg kwijt zijn in de behandeling die zij uitvoeren naar hun patiënten toe. Op dat moment besloot hij dokter te worden. Ook al was hij een volwassen man van 35 jaar hij zou hoe dan ook medicijnen gaan studeren en de beste dokter worden die je maar kunt wensen.
Gaande weg zijn studie krijgt hij ook te maken met patiënten. En één van de dingen die hij toepast is een vorm van meegaandheid, humor en sociaalheid. Patiënt nummer 230 vind hij niet kunnen. Wat is uw naam vraagt hij aan patiënt nummer 230. Patiënt nummer 230 is niet langer meer een nummertje, maar echt een persoon. Door humor, medeleven toe te passen veranderen patiënten in personen die minder klagen, zeuren en meer meegaand zijn. Lang verhaal kort, Patch Adams is een echte aanrader om te kijken…
Nu moest ik zelf ook naar het ziekenhuis. Niet als dokter maar als patiënt. Ik zou onder plaatselijke verdoving een operatie ondergaan. Als je mij in een keuken zet, maakt niet uit wat voor keuken, zal ik mij altijd op mijn gemak voelen. Zeer relaxed en geen stress. Nu in het ziekenhuis bekroop mij een soort van spanning die ik niet gewend ben. En omdat ik zo koppig was zei ik tegen mijn vriendin dat ze gewoon naar haar werk moest gaan en dat ik het wel zou redden. Eenmaal aangemeld ging goed. Zusters waren super vriendelijk en tot daar alles goed. Ik mocht naar de o.k. Daar veranderde voor mij de sfeer. Artsen waren heel koel. Meedogenloos komt als eerste in mij op.
Nu begrijp ik dat een bepaalde ingreep voor hun een dagelijkse ingreep is en niet zo heel boeiend is, maar voor mij was het behoorlijk indrukwekkend. En liggend in bed ziet alles er heel anders uit. Na eerste verdoving even wachten. Maar ik bleef gevoel hebben. Dan nog maar een injectie hoor ik de dokter zeggen. Meneer Jonker voelt u nog iets. AAAARHGG ja doet onwijs veel pijn. Toen de derde verdoving. Ik zie de onzekerheid in de ogen van de arts. En die onzekere blik maakt mij behoorlijk nerveus en onzeker. Ik zeg altijd een onzekere kok is geen goede kok. Zo dacht ik op dat moment een onzekere arts is, denk ik, ook geen goede arts. Bij de vierde zei ik dat ik er geen vertrouwen meer in had en raakte ik te gelijker tijd in paniek. Gevolg, operatie werd afgelast.
Toen ik door de zusters weer terug werd gereden naar mijn kamer toen bekroop mij een gevoel die ik niet kan beschrijven. Verdriet, gemis, boosheid, onzekerheid, enz. Het bracht de tranen over mijn wangen. En ik moest huilen als een klein kind die zijn moeder kwijt is in een drukke winkelstraat. En het vervelende ik leek wel niet te troosten. En wat nog erger was, was het gemis van mijn vriendin. En ja het bleek dat zij gelijk had, en ik weer eens te koppig was geweest…
Wat ik eigenlijk wil zeggen, laten we ons allemaal eens inleven in een ander. Wat voor de ene heel normaal en gewoon lijkt kan voor de ander behoorlijk ingewikkeld of indrukwekkend zijn. Voor mij is de koelkast openen en kijken wat er in de koelkast staat een minder grote opgave om daarvan een maaltijd te maken dan voor bijvoorbeeld mijn vriendin. Maar voor haar is Schiphol als een vis in het water en voor mij is het een groot doolhof van onzekerheid…
Wat helpt is de ander gerust stellen. Geruststellen met een beetje humor, meegaandheid en sociaalheid. Precies dat waar Patch Adams gebruik van maakte in zijn vorm voor het behandelen van patiënten… en echt waar het werkt… het werkt denk ik in vele situaties en in wat voor relaties dan ook…
Fernando Jonker