Last van de zenuwen
Column: Fernando Jonker
Gepubliceerd: 11 juni 2021
Zo, de laatste afhaalpakketten zijn opgehaald… Wat nu? Nog 1 keer een laatste menu? Er gaan geruchten dat restaurants eerder binnen open mogen dan vooraf besloten. Wel met de regels die er na de eerste lockdown ook waren, maar toch een heel positief bericht.
Omdat wij bijna geen terras hebben en de weersvoorspellingen niet goed waren, besloten we de tijd die nog resteerde tot de opening, te gebruiken om het hele restaurant om te bouwen tot de oude vertrouwde opstelling. Gelukkig hadden wij er de tijd voor en beetje bij beetje ontstaat er weer een restaurant met tafeltjes, stoelen, servet, bestek en glaswerk. Voor we dat konden realiseren, hebben we eerst alles grondig schoongemaakt. En met name Rutger en Isabel gingen er stevig tegen aan. Onze dank is groot!
We besloten ook om afscheid te nemen van de rode bankjes. Dit omdat het toch wat meer ruimte creëert om er tafeltjes en stoelen neer te zetten en omdat we na drie jaar inmiddels wel naamsbekendheid hebben verworven. In het begin leek het ons handig om herkenbaarheid te creëren. ‘Kennen jullie het restaurants Fernando’s?’. ‘Uhm, nee eigenlijk niet… Waar zit dat precies?’ ‘Dat zit op de Peperstraat, op een hoekje’. ‘Op een hoekje?’‘Ja op een hoekje, dat restaurant met die rode bankjes!’ ‘O, dat restaurant?’ Die kennen wij wel, ja!’ Gelukkig konden wij er een vriend van ons blij mee maken en de rode bankjes werden opgehaald. Dat is wel een raar gezicht: restaurant Fernando’s zonder rode bankjes! Gelijk dezelfde week zijn Mark en ik langs Euroseat gereden om op zoek te gaan naar terrastafeltjes en stoelen. En zoals het vaak tussen Mark en mij gaat, opperen we allebei iets en na overleg komen we er samen altijd vrij snel uit. Dat is fijn met een goede compagnon en tevens vriend. Omdat wij op de een of andere manier vaak zes gooien, waren er precies twee tafels en precies acht stoelen naar onze smaak. Verder een hoge bartafel en klaar waren we. Ons geluk was nog niet op, want daar stond een voetbalkameraad van vroeger, die op dat moment stoelen kwam brengen met een grote bus. “Hey Marcel, kan jij toevallig langs Fernando’s rijden met een paar tafels en stoelen?” ‘Tuurlijk man. Maar het moet wel nu, want ik moet ook nog richting Amsterdam.” Zo gezegd zo gedaan. Bij deze ook Marcel: onwijs bedankt!
De openingsdag komt dichterbij en elke dag dat het dichterbij komt begin ik meer last te krijgen van de zenuwen! En eerlijk, dat overkomt mij niet heel vaak. Het is een gevoel die ik niet goed kan uitleggen, maar fijn is het niet. We besluiten van donderdag tot en met zondag open te gaan voor het diner. De zaterdag en zondag gaan we ook open voor de lunch. Het menu is bekend, de wijnen zijn bekend. Nu knallen maar!
Zaterdag zit lunch vol. Het diner ook. Zondagavond een vol diner en nog genoeg plekjes over voor de lunch. Het eerste weekend hebben we alleen maar bekenden te eten gehad. Zaterdagmiddag komt mijn vriendin met haar moeder en haar man te eten. Het is voor het eerst dat we weer opengaan en weer krijg ik de zenuwen. Als ik aan afgelopen jaar denk, krijg ik een brok in mijn keel en kan ik de tranen moeilijk binnenhouden. Gelukkig heb ik mijn vriendin aan mijn zijde en die weet mij gerust te stellen. Als ik op de openingsdag mijn emoties maar kan bedwingen. ‘Het is niet erg om je emoties te laten gaan’, zegt ze tegen mij. Het geeft mij een soort van rust, maar echt gerustgesteld ben ik niet.
Zaterdag is het dan zover! Er hangt iets in de lucht. Euforie. We zijn allemaal vrolijk en hebben er allemaal zin in! De eerste gasten arriveren en ze kijken allemaal gelukkig. Dit is het moment! We gaan weer voor gasten koken. Mijn vriendin arriveert ook met haar gezelschap. Ik zie ze binnen komen en even schiet ik vol, maar ik zie haar moeder op mij af komen, met een lach van oor tot oor en de emoties maken plaats voor blijdschap en geluk! Welkom, welkom bij Fernando’s! Ga lekker zitten en geniet…!
Fernando Jonker